بزرگنمايي:
پیام خراسان- مصطفی
نصیری در خصوص نمایش‌نامه «خیاط» گفت:
اثری که در پیِ تولیدِ آن بودم، جدید است؛ بامحتوا و فرمت‌های نسبتا جدید،
هم‌چنین سعی کرده‌ام تمام موارد به‌کار رفته در این متن نو باشد و فکر
می‌کنم موفق بوده‌ام.
وی عنوان کرد: می‌توان گفت
گونه‌ی اجرایی تئاتری که انتخاب کرده‌ایم به‌عنوان گونه‌ای نسبتا خاص مطرح
می‌شود؛ زیرا در مشهد و حتی در کشور کمتر به این گونه پرداخته شده‌است.
کارگردان نمایش‌نامه «خیاط» اظهار
کرد: به هرحال قطعا هر اثر قابلیت خاص خود را دارد؛ اما بازخورد منتقدین و
مخاطبان هم نشان داده؛ که اثر در رساندن مفهوم خود موفق بوده است.
نصیری ابراز کرد: در جشنواره‌ی
استانی نیز داوران به‌راحتی با اثر ارتباط برقرار کرده و مورد نظر شخصی
داوران بود؛ اما درحال حاضر اجرا می‌کنیم تا نظر مخاطبان را نسبت به این
تئاتر ببینیم و باتوجه به این‌که مخاطبان در جشنواره این کار را تماشا
کرده‌بودند؛ می‌توان گفت که اکثریت مخاطبان از تماشای این کار رضایت
داشتند.
وی افزود: هم‌چنین می‌توان گفت این اثر با مخالفت رو‌به رو بوده که این مخالف بودن به‌واسطه‌ی نو بودن اثر است.
کارگردان نمایش‌نامه《خیاط》 گفت:
باتوجه به این‌که در این گونه نمایشی اثرات مشابه هم وجود داشته‌اند مانند
نمایش‌هایی تحت عنوان «سورنا، دپوتات، ایرج پسر فریدون و...» من سعی
کرده‌ام چیزی را در متن ابداع کنم که واقعا وجود نداشته؛ هدف من حداقل
ایجاد یک گونه نو در متن بوده که پیش از این وجود نداشته و من این موارد
را در جلسات نقد و بررسی که با منتقدان داشتیم اعلام کرده‌بودم.
نصیری عنوان کرد: باتوجه به
این‌که این تئاتر گونه‌ای متفاوت است؛ نمی‌گویم بهتر است یا بدتر و کیفیت
را مد نظر را قرار نمی‌دهم، تلاش من در این جهت بوده است که یک درام
خانوادگی را در یک فضای رئالیست جادویی، با استفاده از اسطوره‌ها و
نمادگذاری آن‌ها در دنیای امروزی روایت کنم و این چیزی بوده که سعی کرده‌ام
به آن برسم و فکر می‌کنم که رسیده‌ام.
وی گفت: نمی‌گویم که سبکمان خاص
است؛ اما به صورت مشخص، مخاطب نمایش‌نامه من مخاطب عام نیست؛ یعنی قطعا
مخاطب نمایش من با مخاطب نمایش‌هایی مانند جن‌گیر، دپوتات و ... نمایش‌هایی
با این سبک فرق می‌کند.
کارگردان نمایش‌نامه «خیاط» اظهار
کرد: من مخاطبان را به تفکر و اندیشه‌ای که نوتر است دعوت می‌کنم و از نظر
من لزوم این مسئله در بین نخبگان جامعه بیشتر احساس می‌شود؛ یعنی مخاطبان
من بیشتر نخبگان جامعه هستند تا این‌که مخاطب نمایش‌های عامه پسندتری
باشند.
نصیری ادامه داد: در مجموع سعی
کرده‌ام؛ تا یک درام خانوادگی برای تمامی مخاطبان روایت کنم و در زیر
لایه‌ی آن حرف‌هایی با اقشار مختلف داشته‌باشم.
وی در خصوص وظایف یک کارگردان و
نویسنده در جهت تولید یک نمایش‌نامه خوب گفت: این مسئله یک پروسه کاملا
شخصی است و برآیند زندگی هر فرد است؛ از مجموع کتاب‌هایی که خوانده تا
مجموع دوستان، حوادثی که در اخبار یا تلفن همراهش و هم‌چنین در جامعه
می‌بیند که در نهایت همه‌ی اینها منجر به شکل گیری یک اثر می‌شود.
کارگردان نمایش‌نامه《خیاط》 بیان
کرد: هر هنرمند و هر فردی بیشتر یا کمتر تحت تاثیر اطرافش قرار می‌گیرد؛ من
هم، مانند تمام انسان‌ها تحت تاثیر دوستانم، خانواده‌ام، کتاب‌هایی که
می‌خوانم، فیلم‌هایی که می‌بینم و ارتباطاتی که با تلفن همراه خود در دنیای
امروز دارم هستم و نمایش‌نامه هم قطعا از آن‌ها تبعیت می‌کند؛ زیرا
نمایش‌نامه از من نشأت گرفته است.
نصیری اظهار کرد: تئاتر تفاوت‌های
بسیاری با سینما دارد در واقع نویسنده متنی را می‌نویسد، کارگردان متن را
کارگردانی می‌کند و در نهایت چیزی‌که اجرا می‌شود فقط و فقط بدست بازیگران
است؛ اگر اتفاقی روی صحنه رخ دهد نه کارگردان و نه نویسنده هیچ تاثیری
نمی‌توانند در آن لحظه داشته‌باشند؛ بلکه فقط بازیگران هستند که می‌توانند
این امر را سازماندهی کنند یعنی بازیگران باید تبهر کافی برای حل مشکل پیش
آمده را داشته‌باشند.
وی افزود: هم‌چنین اگر مشکلی در
اتاق فرمان، پشت صحنه و قبل از اجرا پیش بیاید؛ می‌توانیم کاری انجام دهیم
اما به محض این‌که اجرا شروع شود دست همه‌ی ما از صحنه کوتاه است و تنها
کسی‌که می‌تواند کاری در صحنه انجام دهد بازیگر است؛ اما به‌عنوان مثال در
بعضی از مواقع که اشتباه یا مشکلی در صحنه پیش آمده و بازیگر بعد از رفتن
نور و تعویض صحنه به پشت صحنه آمده است، به بازیگر گفته‌ایم که متنی را
بگوید یا کاری را انجام دهد که اشتباه پیش آمده برطرف شود.
کارگردان نمایش‌نامه «خیاط» بیان
کرد: هم‌چنین اگر اشتباهی روی صحنه رخ دهد، تماشاگر آن را به حساب گُنگ
بودن کلیت نمایش می‌گذارد؛ مگر این‌که اشتباه رخ داده به‌حدی واضح باشد که
تماشاگر متوجه شود؛ باتوجه به این‌که تماشاگران تئاتر درک بالایی دارند و
اشتباهات پیش آمده را به‌حساب استرس اجرا و مشکلاتی که ممکن است طی اجرا
پیش بیاید می‌گذارند و می‌دانند که واقعا دست کسی نیست که بخواهد این مسئله
را کنترل کند.
نصیری عنوان کرد: تئاتر در ایران
هنر نوتری به‌حساب می‌آید؛ منظورم از نو جدید بودن آن نیست، بلکه به‌این
معنا که نسبت به دو هزار سال قبل از میلاد و حتی قبل‌تر که تئاتر به
شکل‌های مختلفی وجود داشت، در این قرن‌ها تکامل یافته تا به این درجه
رسیده‌است.
وی گفت: می‌توان گفت حدودا از یک
قرن پیش این هنر در ایران به‌صورت تکامل یافته وارد می‌شود؛ هم‌چنین با
وجود این‌که در مشهد، در حال حاضر شرایط خیلی بهتر شده است، اما در مجموع
ارتباط بین تئاتر و مردم به‌خوبی شکل نگرفته است.
کارگردان نمایش‌نامه «خیاط»
اظهار کرد: تئاتر در غرب یک هنر جریان ساز ، پویا و فعال است؛ اما در ایران
صرفا هنری است که شاید هنرمندانش فعال باشند اما از طرف مسئولین و مردم
حمایت نمی‌شوند، البته مردم تلاش خود را می‌کنند ولی واقعا عده‌ی کمی هستند
که به تماشای تئاتر می‌پردازند و تئاتر باید خیلی بیشتر از اینها بین مردم
جا بیفتد.
نصیری بیان کرد: در حال حاضر
تئاتر هنری محسوب می‌شود که فقط قشر خاصی از جامعه به تماشای آن می‌پردازند
ولی نباید اینگونه باشد؛ در واقع تئاتر باید خیلی مردمی‌تر باشد و در
اقشار مختلف جامعه نفوذ کند و ریشه داشته‌باشد.
وی افزود: هم‌چنین می‌توان گفت در
آثار من حمایتی وجود نداشته؛ اما شاید کارهای دیگری وجود داشته‌باشند که
مورد حمایت قرار گرفته‌اند.
کارگردان نمایش‌نامه «خیاط» ابراز
کرد: در مجموع اگر بخواهیم در مورد تئاتر شهرمان صحبت کنیم می‌توانیم
بگوییم که هیچ حمایتی شکل نمی‌گیرد.
نصیری ادامه داد: هم‌چنین هیچ
سالنی به جز سالن‌های خصوصی افتتاح نشده‌اند. نه تنها سالن‌های بهتر و
جدیدتر افتتاح نشده، بلکه حداقل کاری که مسئولین می‌توانستند انجام دهند
تجهیز سالن‌های خصوصی بوده که این اقدام هم صورت نگرفته است، درحال حاضر
بودجه فرهنگی کجا هزینه می‌شود؟ که نه سالن‌های جدیدتر و بهتری افتتاح
می‌شوند، نه سالن‌هایمان بازسازی و تجهیز می‌شوند و از این نظر ما نسبت به
تهران خیلی عقب‌ترهستیم.
وی اظهار کرد: در مشهد سالن‌های
بهتری بوجود نیامده، سالن‌هایی که دارای مشکلاتی هستند نوسازی نمی‌شود و
سالن‌های خصوصی‌مان تجهیز نشده یعنی عملا هیچ اتفاقی در سالن‌ها نمی‌افتد.
کارگردان نمایش‌نامه «خیاط» خاطر
نشان کرد: ازنظر من سالن‌ها خیلی مهم هستند؛ یعنی هر چقدر تعداد سالن‌ها
بیشتر باشند مردم به‌صورت خودکار بیشتر به تماشای تئاتر رو می‌آورند،
به‌این دلیل که تعداد گروه‌هایی‌که کاری را به روی صحنه می‌برند بیشتر
می‌شوند و این مسئله به‌صورت خود به خود رخ می‌دهد.
نصیری ادامه داد: یکی دیگر از
مشکلاتی که در صورت کمبود سالن رخ می‌دهد؛ درگیری گروه‌های اکران تئاتر که
برای مدت زمان‌های معین قرار است در یک سالن اکران داشته باشند، است؛ که
افتتاح سالن‌های جدید باعث می‌شود، مقداری از این فضاها فاصله بگیریم و
اشخاص فقط درگیر فضای هنرباشند و بتوانند کار را تولید کنند.