بزرگنمايي:

پیام خراسان - استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی با اشاره به اینکه در ایران موزه مفهومی وجود ندارد تا یک مفهومی تبدیل به موزه شود، گفت: موزه‌های مختلفی مانند کفش، نان، خنجر و ... در ایران وجود دارد اما موزه مفهومی نداریم.
به گزارش ایسنا- منطقه خراسان، دکتر محسن خلیلی در نشست تخصصی «سیاست پا در کفش موزه می‌کند» که در موزه دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: سیاست و موزه بسیار می‌توانند پا در کفش یکدیگر کنند و موزه در باستان به معنای کفش است و در این‌جا معنا دارد بنابراین سیاست پا در کفش موزه هم می‌کند و دلیل آن این است که سیاست با کارویژه‌هایی در ارتباط است.
وی افزود: هنگامی که اسم نظام سیاسی می‌آید سه نظام دموکراتیک، توتالیتاریسم و اقتدارگرا در ذهن شکل می‌گیرد و اولین سوالی که در ذهن به وجود می‌آید این است که این نظام‌های سیاسی با موزه چه ارتباطی دارند و چه کارهایی در موزه انجام می‌دهند و سوال دیگری که در ذهن خطور می‌کند این است که نظام‌های سیاسی نیمه دموکراتیک و نیمه اقتدارگرا از موزه چه می‌خواهند و این موضوع در ذهن من شکل گرفت که موزه با سیاست چه ارتباطی دارد.
استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی عنوان کرد: در این رابطه یکی از بزرگان گفت « کسی گذشته را کنترل کند آینده را کنترل می‌کند و کسی که حال را کنترل کند گذشته را کنترل می‌کند»؛ مفهوم آن این است فردی که حال را کنترل می‌کند گذشته را هم می‌تواند کنترل کند بنابراین یک موضوع خطرناک در مورد نظام‌های شبیه ما به وجود می‌آید. این موضوعات با موزه برخورد جالبی دارند که به نظر می‌آید نظام سیاسی ایران قبل از انقلاب با موزه ارتباط خوبی پیدا نمی‌کند چراکه باید در کارویژه‌های نظام سیاسی خود پیدا کند که چرا از موزه ارتباط چندان خوبی ندارد. 
وی با بیان اینکه موزه امکان گردآوری، نگه‌داری، نمایش و آموزش را دارد که این عوامل را انجام می‌دهد اما آیا مفهومی است و آیا دموکراتیک‌ها و اقتدارگراها این کارها را انجام می‌دهند، تصریح کرد: آموزش، هنر، تفریح، فرهنگ، سیاست و اجتماع کارویژه‌های 6 گانه موزه هستند و در کارویژه سیاسی پنج نکته وجود دارد و اگر به آن‌ها دقت کنیم متوجه می‌شویم که موزه خشونت را رفع می‌کند، به تلطیف حوزه سیاسی کمک می‌کند، افراد را با ملیت‌گراها آشنا می‌کند و نیز در رویکرد دولت‌ها تغییر ایجاد می‌کند و آیا سه نظام سیاسی این کارها را انجام می‌دهند.
خلیلی اظهار کرد: فریز کردن واقعیت و ایجاد یک موقعیت ثابت نشان می‌دهد که موزه کارویژه‌های دیگری را هم دارد چراکه تصاویر را برای ما فریز می‌کند، جلوگیری از فراموشی می‌شود و اینکه نگاه‌مان را به آینده زنده نگه می‌دارد و آیا در نظام سیاسی اجازه چنین کارهایی را به ما می‌دهند یا خیر.
استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی خاطر نشان کرد: در زندگی همه ما اتفاق افتاده که شیء و یا هر وسیله دیگری که از کار افتاد و به نوعی کهنه شد می‌گوییم که به درد موزه می‌خورد؛ بنابراین موزه کهنه‌گراست اما در یکی از نظام‌های سیاسی به معنای کهنه‌گرایی استفاده نمی‌شود بلکه بازتولید آینده است.
وی با بیان اینکه در ایران موزه مفهومی وجود ندارد تا یک مفهومی تبدیل به موزه شود، گفت: موزه‌های مختلفی مانند کفش، نان، خنجر و ... در ایران وجود دارد اما موزه مفهومی نداریم. ایرانی‌ها در تاریخ معاصر و در راس سیاست‌های خارجی همیشه در آخرین مراحل بدترین تصمیم‌ها را گرفتند آیا توانستیم موزه مفهومی در باب اینکه چرا ایرانی‌ها در آخرین لحظه بدترین تصمیم‌ها را می‌گیرند داشته باشیم و اینکه آیا توانستیم از تجربه‌ها استفاده کنیم و دیگر آن تصمیم اشتباه را انجام ندهیم.
خلیلی بیان کرد: هنگام آغاز بحث در علوم انسانی رویکردهایی مانند پوزیتیویسم، انتقادی و تفهیم‌گرا وجود دارد که خارج از آن نمی‌توان صحبت کرد و سوالی که در اینجا به ذهن می‌رسد این است که در موزه کدام یک از این رویکردها را انجام می‌دهیم و لازم است که گفته شود موزه به لحاظ شکل و چینش اشیا کاملا پوزیتیویسم است اما هنگامی که می‌خواهد مفهوم را بازتولید کند کاملا تفهیم‌گرا است.
انتهای پیام