بزرگنمايي:

پیام خراسان - یک استاد حوزه علمیه و دانشگاه گفت: ما باید آزاداندیشی، با استدلال سخن گفتن، راحت مطرح کردن شبهاتی که فرد با آن روبه‌رو است و پاسخ گرفتن را در دانشگاه‌ها آموزش بدهیم.
محمدعلی فیض آبادی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا- منطقه خراسان، اظهار کرد: کشور را دو چیز می‌گرداند؛ علوم تجربی که شامل موضوعات علوم مهندسی و ... است و علوم انسانی و معنوی. کار حوزه علمیه در علوم انسانی و معنوی است، دانشگاه اگر چه در زمینه علوم انسانی نیز کار می‌کند اما بیشتر کار آن در زمینه تکنولوژی و... است. این دو نهاد برای پیشرفت باید دوشادوش یکدیگر حرکت کنند و این یعنی وحدت.
وی ادامه داد: مسئله ما این است که حوزه علمیه و دانشگاه چقدر به یک‌دیگر نزدیک شده‌اند؟ هر فردی در این زمینه نظری دارد اما زمانی که من به عنوان استاد تفسیر، معارف یا اخلاق وارد محیط دانشگاه می‌شوم، دانشجو تنها یک ترم سرکلاس می‌آید تا مطلبی را یاد گرفته و با گرفتن نمره قبولی به ترم بعد برود، در حالی که این معنای وحدت نیست. زمانی وحدت حوزه علمیه و دانشگاه محقق می‌شود که دانشگاه، جامعه را با تکیه بر حوزه علمیه، معنویات و علوم انسانی پیش ببرد و حوزه علمیه نیز در کنار موضوع تکنولوژی، مسائل معرفتی و علوم انسانی را پیش ببرد و هر دو در کنار هم باشند. 
استاد حوزه علمیه خراسان رضوی عنوان کرد: مقام معظم رهبری چند سال پیش طرحی دادند به نام کرسی‌های آزاد اندیشی؛ کودکان تا سن هفت سالگی تقلیدگرا هستند، یعنی به طور کامل رفتار پدر، مادر و معلم را تقلید می‌کنند، اگر بخواهیم در هفت سال ابتدایی با کودکان کار کنیم آنان فقط از طریق چشم تربیت می‌شوند و باید مشاهده کنند، در هفت سال دوم کودکان احساساتی هستند، پس از آن به دوران دانشجویی می‌رسیم، در این زمان افراد استدلالی و برهانی هستند، اگر شما نتوانید عقلاً آنان را اقناع کنید رشد نمی‌کنند، لذا کرسی‌های آزاد اندیشی که مقام معظم رهبری فرمودند در این مورد استفاده می‌شود، یعنی اجازه بدهید که دانشجو آمده و تمام حرف‌هایش را راجع به اعتقادات بزند، به طور کلی اعتقادات اسلامی نیز باید بر مبنای عقل و آزادانه باشد و این کرسی‌های آزاد اندیشی باید در دانشگاه شروع شود. 
فیض‌آبادی خاطر نشان کرد: هنگامی که شخصی می‌خواهد بیاید و از حجاب دفاع کند باید اجازه بدهیم که آزادنه استدلال‌هایش را بگوید و شخصی که از بی‌حجابی دفاع می‌کند نیز آزادانه استدلا‌هایش را بگوید، فردی که ولایت فقیه را قبول ندارد آزادانه دلایلش را مطرح کند و از سوی دیگر نیز ما آزادانه او را اقناع کنیم و یک استاد که مورد قبول است نیز در این بین حاضر باشد؛ این می‌شود کرسی‌ آزاداندیشی. 
وی بیان کرد: زمانی که آزاداندیشی نباشد دواندیشی به وجود خواهد آمد، لذا باید میدان را آزاد بگذاریم اما برمبنای اسلام که قرآن و حدیث است. یکی از مشکلاتی که داریم این است که هنگامی که بنده را به عنوان استاد دعوت می‌کنند تا نظر بدهم، یا هنگامی که فرد دیگری در کرسی آزاداندیشی صحبت می‌کند براساس سلایق شخصی صحبت می‌کند درحالی‌که من معتقدم هر سخنی می‌گویید استناد قرآنی خود را نیز بگویید و فرد در همان10 دقیقه‌ی ابتدایی از پاسخ بازمی‌ماند؛ چون اندیشه‌های ما مبتنی بر علم نیست و تنها برداشت‌های شخصی خودمان است، می‌گوییم نظر من این است، درصورتی‌که این معنایی ندارد. لذا ما باید آزاداندیشی، با استدلال سخن گفتن، راحت مطرح کردن شبهاتی که فرد با آن روبه‌رو است و پاسخ گرفتن را در دانشگاه‌ها آموزش بدهیم.
استاد حوزه علمیه خراسان رضوی اضافه کرد: ما می‌گوییم اهل بیت مرجع فکری مردم بودند و تولید اندیشه می‌کردند؛ امروزه تولید اندیشه در حوزه علمیه و دانشگاه صورت می‌گیرد، دانشگاه علوم انسانی مانند تربیت مدرس و الهیات. اگر این‌ها حضور فعال داشته باشند و هر شب چهار کرسی آزاد اندیشی جنجالی برگزار کنند و اجازه بدهند که عموم نیز حرف بزنند و نظریات جدید، حرف‌های جدید، راهکارهای جدید و تولیدات جدید علمی‌شان در معرض دید مردم قرار بگیرد مسئله‌ی بابرکتی است در غیراینصورت صرف گرفتن جزوه فایده‌ای ندارد، زیرا شاید من آن جزوه را گرفته، نخوانده و آن را کنار گذاشتم.
فیض آبادی با بیان اینکه ازدواج، موضوعی درون خانواده ای است و نمی‌تواند وحدت حوزه علمیه و دانشگاه را در پی داشته باشد، تصریح کرد: حتی برخی افراد به خاطر حرفه و کارشان ازدواج می‌کنند و می‌بینند که در خانواده کار وجود ندارد. نظام خانواده، نظامی درون جامعه است اما در آن زن و شوهر نه استاد دانشگاه هستند و نه حتی کارمند، بلکه هر دو همسر یکدیگر محسوب می‌شوند. من این مسئله که ازدواج طلاب با دانشگاهیان یا برعکس، می‌تواند سبب وحدت بیشتر این دو حوزه شود را قبول ندارم چون اکنون نیز اکثر طلاب ما با دانشجویان ازدواج می‌کنند و یا بالعکس، که برخی از اینان واقعاً خوشبختند و برخی نه و واقعاً درگیرند، برخی نیز از نظر کاری هیچ ارتباطی به یکدیگر ندارند.
وی عنوان کرد: ما باید از قرآن استفاده کنیم، آن را به دارو تبدیل کنیم و در دهان مردم بریزیم. از آن‌طرف نیز اهل بیت گفته‌اند که ما باید در جامعه بگردیم و هر معضلی که در جامعه وجود دارد را به قرآن عرضه کرده و پاسخ آن را دریافت کنیم، اما چرا ما این کارها را انجام نمی‌دهیم؟ از آن‌طرف نیز خدا هشدار داده است که اگر شما قرآن را اقامه نکنید هیچ ارزشی ندارید، مانند این‌که شما بخواهید جایی را آبیاری کنید و آب نباشد و شما تنها شلنگ خالی را در دست بگیرید که هیچ اثری ندارد. ما اگر می‌خواهیم جامعه قرآنی شود باید قرآن را کاربردی کنیم، آن را به لقمه تبدیل کنیم و تمام معضلات جامعه را با قرآن درمان کنیم. این‌که انجام این مسئله چه میزان زمان می‌برد را من نمی‌دانم اما این کار باید انجام شود.
این استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: ما در دنیای مجازی مشکل داریم، راهکار این موضوع در قرآن وجود دارد که چگونه فرزندان را کنترل کنیم. در نحوه تعامل با کودک آیه‌ای در قرآن است. فردی می‌گوید همسر من مدام در دنیای مجازی است، راه‌حل این موضوع در قرآن است که یک خط نیز بیشتر نیست اما اگر به آن عمل شود ما امروزه می‌توانیم بحرانمان را به‌راحتی حل کنیم. برای مثال قرآن راجع به تغذیه بسیار سخن گفته است. امروزه ثروتمندان جامعه ما که خودشان نیز می‌گویند ما مذهبی نیستیم، تفریح و خوردنشان بسیار زیاد است. قرآن می‌گوید« سیروا فی العرض» یعنی باید تفریح زیاد بروید. « امشوا فی مناکبها» یعنی پیاده روی بروید، اما آیا افراد مذهبی‌ها می‌روند؟ نه خوب غذا می‌خوریم، نه تفریح می‌رویم و نه هیچ کار دیگری، پس کجا قرآن در زندگی ما وجود دارد، اگر بخواهید در همه‌ عرصه‌ها ورود کنید قرآن حرف دارد و حرف‌های نابی دارد که متاسفانه در جامعه عمل نمی شود.
فیض آبادی خاطر نشان کرد: از امام کاظم (ع) روایت شده است که "شبانه روزتان را به چهار قسمت تقسیم کنید، یک قسمت عبادت، یک قسمت کار، یک قسمت گفتن سخنان خوب و یک قسمت لذت حلال، شادی و تفریح است". همچنین فرموده‌اند "اگر لذت حلال، تفریح و شادی را بگیرید زندگیتان، عبادتتان، کارتان و... همه الکی است. پس اساس اسلام لذت حلال، شادی و تفریح است. اما امروزه شما جایی را به من بگویید که هم شاد باشیم، هم لذت حلال و هم تفریح داشته باشیم.
وی افزود: قرآن می‌گوید ماه رمضان برای هدایت نیز درنظر گرفته شده است. یعنی اگر فردی بعد از ماه رمضان زندگی‌اش روی نظام نیفتاد ضرر کرده است. اما ما بعد از این ماه در جامعه هم غیبت داریم و هم تهمت؛ پس مشخص می‌شود که نماز و روزه ما الکی بوده است. سوم، قرآن می‌گوید روزه برای رشد ما است؛ چقدر جامعه ما بعد از این ماه رشد می‌کند؟
استاد حوزه علمیه خراسان رضوی ادامه داد: چهارم، قرآن می‌گوید ماه رمضان برای شکر است، یعنی زمانی که تمام می‌شود باید روحیه‌ی شکر به حدی بالا برود که رئیس جمهور، وزیر، مدیرکل و سایر افراد هر نعمتی که دارند مدیریت کنند و از آن خوب استفاده کنند. سپس مسئله‌ی توحید مطرح می‌شود؛ بزرگ شمردن خدا. ما گاهی می‌بینیم که ماه رمضان می‌گذرد و تنها تاثیر آن نخوردن بوده است؛ قند ما از حالت طبیعی خارج می‌ود و چربیمان نیز بالا می‌رود، پس باید نگاه کاربردی داشته باشیم.
انتهای پیام