بزرگنمايي:

پیام خراسان - عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم گفت: دانشگاه انسان‌های بی مهارت را تربیت می‌کند. انسان‌هایی که فاقد مهارت‌های بیرونی برای بازار کار و مهارت‌های عمومی برای انجام امور روزمره هستند. علت این امر این است که دانشگاه فرصت کسب مهارت را از دانشجو سلب کرده است.
به گزارش ایسنا- منطقه خراسان دکتر عباس کاظمی در نشست نقد و بررسی "کتاب دانشگاه؛ از نردبان تا سایبان" که در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: دانشگاه با تاخیر گره خورده است. افراد به دانشگاه می‌روند چون کاری برای انجام دادن ندارند و می‌خواهند وقت خود را پرکنند یا پسران برای تاخیر در رفتن به سربازی دانشگاه را انتخاب می‌کنند. همچنین در برنامه توسعه دانشگاهی، تاخیر به نوعی غایت توسعه وشیوه دانشگاهی برای دولت‌ها است.
وی افزود: تاخیر از لحاظ اقتصادی نوعی ایدوئولوژیک است و بحران جدیدی را به وجود آورده است. دانشگاه نوعی منجی و سرپناه است تا به واسطه آن انرژی جوانان تخلیه گردد. دانشجویان در سن جوانی خود به جای لذت بردن از لذت‌های دوران جوانی به درس، کنکور و امتحان مشغول بوده اند و هم اکنون ما دچار بحران 30 سالگی شده که شامل بحران کار، یاس ناامیدی و ... می شود.
نویسنده "کتاب دانشگاه؛ از نردبان تا سایبان" بیان کرد: دانشگاه به قفسی آهنین تبدیل شده که افراد خارج از آن هویتی نداشته و تنها به فردی تبدیل می‌شوند که دارای مدرک تحصیلی است اما فاقد هرگونه شغلی است. همچنین دانشجو به فردی منفعل تبدیل می‌شود که فاقد هرگونه خلاقیت و مهارت است. 
عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم بیان کرد: در پیمایشی که در دهه 50 صورت گرفت، حدود 56 درصد از افراد زندگی مطلوب را در گرو رفتن به دانشگاه می‌دانستند اما در حال حاضر اینگونه نیست و دید افراد به دانشگاه تغییر کرده و دیگر آن را مکانی برای زندگی بهتر نمی‌دانند.
امروز دیگر کسی دانشگاه را نردبان ترقی نمی‌داند
کاظمی تصریح کرد: امروزه دانشگاه دیگر نردبان ترقی نیست بلکه تبدیل به سایبانی شده است که افراد مختلفی را در بر می‌گیرد و همچون مادری است که تمام فرزندان خود را در برگرفته است.
وی افزود: در حال حاضر هدف دیگر افراد از رفتن به دانشگاه بیشتر از آنکه کسب علم باشد اخذ مدرک دکترا برای ترفیع رتبه یا انگیزه‌های مشابه است.
نویسنده کتاب "دانشگاه؛ از نردبان تا سایبان" گفت: دانشگاه همچون سایبانی موقتی است که طیف مشخصی از افراد را در خود جای می‌دهد حتی کسانی که فارغ التحصیل می‌شوند همچنان در دانشگاه مانده و به کارهایی چون پژوهشگری، نگارش کتاب و نوشتن پایان نامه مشغول هستند.
عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم مطرح کرد: معنای دیگر نقش سایبانی دانشگاه، پدیده استاد- کارمند است. استاد دانشگاه بودن شغل بسیار آسانی است زیرا دانشجویان در دانشگاه‌ها برای ورود به عرصه بازار تربیت نمی‌شوند بلکه در جهت کار در شرکت‌های دولتی تربیت و آموزش دیده می‌شوند.
کاظمی بیان کرد: دانشگاه انسان‌های بی مهارت را تربیت می‌کند. انسان‌هایی که فاقد مهارت‌های بیرونی برای بازار کار و مهارت‌های عمومی برای انجام امور روزمره هستند. علت این امر این است که دانشگاه فرصت کسب مهارت را از دانشجو سلب کرده است.
وی افزود: امروزه دانشگاه با زندگی مردم ارتباطی ندارد و برای سازمان‌های دولتی نیز کارهایی همچون پروژه تحقیقی انجام می‌دهد که معمولا کاری غیرکاربردی و غیر مفید برای سازمان‌های دولتی است.
نویسنده کتاب "دانشگاه؛ از نردبان تا سایبان" اظهار کرد: تصور ما از استاد دانشگاه فردی است که به صورت تمام وقت، عاشقانه و متعهدانه نسبت به جامعه آگاه باشد و دردهای جامعه را بشناسد و صدای مردم باشد همچنین برای سازمان‌های دولتی نیز نقش مفیدی را ایفا کند.
کاظمی خاطرنشان کرد: دانشگاه دارای کارکردهایی چون توسعه علمی، تربیت متخصص برای نهادهای دولتی و تربیت جامعه متوسط است. حداقل کارکرد دانشگاه تربیت طبقه متوسط است زیرا این قشر موتور محرک جامعه هستند. 
وی تصریح کرد: دانشگاه باید طبقه متوسط را به گونه‌ای تربیت کند که مهارت‌های زندگی در جامعه را کسب کنند و بداند چگونه حرف بزند، فرزندان خود را تربیت کند و روابط درست با اطرافیان برقرار کند.
عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم افزود: اتفاقی که اخیرا رخ داده این است که طبقه متوسط در حال تربیت دانشگاه است و مطابق با شرایط دانشجو تغییر پیدا کرده است و دانشگاه خود را به زندگی طبقه متوسط تنزیل داده است.
عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم گفت: انسان‌ها عوض نشده‌اند بلکه دانشگاه در حال تغییر است و دانشگاه در حال تربیت طبقه متوسطی است که فاقد آینده شغلی است و تاخیر دارد.
دکتر مهدی کرمانی، عضو هیئت علمی گروه علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی مشهد نیز در ادامه نشست نقد و بررسی کتاب دانشگاه؛ از نردبان تا سایبان در تالار دکتر رجایی واقع در دانشکده ادبیات و علوم انسانی، در خصوص نقد و بررسی کتاب اظهار کرد: این کتاب بسیار ریز بینانه نسبت به زیست جهان، دانشگاهی و به اتفاقاتی که در زندگی روزمره ما در این محیط رخ می‌دهد، پرداخته است.
وی افزود: دکتر کاظمی(نویسنده کتاب) از نسل جامعه شناسان و نویسندگانی هستند که برای خوانده شدن می‌نویسند. این مزیت بزرگی است که فرد به گونه ای بنویسد که دیگران امکان و انگیزه‌ای برای خواندن آن داشته باشند. 
عضو هیئت علمی گروه علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی مشهد خاطرنشان کرد: در این کتاب بین مطالب انسجام و هارمونی بسیار خوبی وجود داشت. با توجه به اینکه معمولا اینگونه آثار چالشی است اما در این کتاب چالش‌ها و فراز و فرودهای متن آنقدر قابل مشاهده نبود. این کتاب اثری است که شایسته عنوان کتاب است.
کرمانی در خصوص درس‌های که دانشجویان جامعه شناسی می‌توانند از این اثر کسب کنند، بیان کرد: یکی از مهمترین درس‌هایی در روش تحقیق به دانشجویان آموزش می‌دهیم، طبقه بندی و سنخ شناسی مطالب است. در این کتاب تمامی مطالب طبقه بندی و سطر بندی شده است و این مهارت بسیار مهمی است که از طریق مطالعه چنین آثاری کسب می‌شود.
وی اضافه کرد: نکته بعدی این است که این کتاب در کنار استفاده از اعداد و ارقام، به سنت کیفی در مطالعات نیز پایبند است. همچنین لحن مطالب در تمامی فصل‌های کتاب متعادل و یکسان است که نشاندهنده پشتوانه غنی و کامل نظری نویسنده است.
عضو هیئت علمی گروه علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی مشهد در خصوص آخرین برداشت مهم روشی از این کتاب گفت: دغدغه اصلی در حوزه مطالعات اجتماعی چیستی مساله اجتماعی است. شما در این کتاب می‌توانید بیش از 10 نوع موضوع پژوهشی را پیدا کنید که سال‌ها در محیط در جریان بوده است.
کرمانی خاطرنشان کرد: این دیدگاه اشتباه وجود دارد که هرچه مسائل پیچیده‌تر باشد، موضوع دارای اهمیت بیشتری است اما در واقع مساله‌هایی بیشتر به کار مطالعات جامعه شناسی می‌آید که مملوس باشد و این نکته بسیار مهمی است که با مطالعه کتاب می‌توان آن را کسب کرد.
وی در خصوص نقد کتاب ادامه داد: در این کتاب تعریف و ماهیتی از دانشگاه را نمی‌توان یافت و ذات دانشگاه در آن تصریح نشده است. در اینگونه آثار تلنگری جدی به افراد زده می‌شود و باید جنبه ایجابی نیز در کنار تلنگر و انتقاد نیز وجود داشته باشد.
انتهای پیام