بزرگنمايي:

پیام خراسان - عضو هیئت علمی گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی تهران گفت: قانعی‌راد در دوران بیماری خود نیز آثار تأثیرگذاری برجای گذاشت.
به گزارش ایسنا-منطقه خراسان، هادی خانیکی در مراسم اکران و نقد و بررسی مستند «محمد امین» که در فرهنگسرای فناوری و رسانه برگزار شد، با اشاره به اینکه «ما با سه قانعی‌راد مواجه هستیم که هر کدام از آنها نسبت به قانعی‌راد قبلی یک گام به جلو رفته است»، اظهار کرد: قانعی راد اول جامعه شناسی است که خوب درس خوانده، خوب کوشیده و خوب نهاد تاسیس کرده و از جزء جزء زندگی خوب بهره گرفته است. این قانعی‌راد جزو افتخارات جامعه علوم اجتماعی ایران است. 
وی ادامه داد: قانعی‌راد دوم که به نظر من تأثیرگذارتر از قانعی‌راد اول است وقتی است که قانعی‌راد متوجه شد دچار بیماری صعب‌العلاج شده. او به‌جای اینکه تسلیم بیماری شود در مدت بیماری سخت کوشید و آثار تاثیرگذار به جای گذاشت. نظمی که در آثار قانعی‌راد به‌وجود آمد متعلق به قانعی‌راد دوم است. قانعی‌راد سوم بعد از مرگ قانعی‌راد است. پس از از فوت او مجموعه ادبیاتی که با موضوعیت قانعی‌راد و بر سر مسائلی که دغدغه او بود فراهم شد که از فصل‌های درخشان جامعه شناسی است. آنچه دغدغه‌های قانعی‌راد بود تولد پیدا کرد و گسترش یافت.
عضو هیئت علمی گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی تهران خاطرنشان کرد: اوردیو تعبیر گویایی در مورد سرمایه فرهنگی دارد و آن را به دو بخش تقسیم می‌کند. بخشی که آفرینندگان اثر متولی آن هستند و بخشی که میراث بران و با تولیدکنندگان اثر متولی آن هستند. یعنی خانواده و دوستان شاگردان فرد حس می‌کنند بعد از مرگ فرد آنها باید به مسائلی که او پرداخته بود، بپردازند. کاری که اطرافیان دکتر قانعی‌راد می کنند.
خانیکی گفت: در سینمای امروز ایران تاثیر نقش مستندها درحال افزایش است. فیلم‌هایی که برگزیده نقد و... می‌شوند عمدتا مستند هستند. مستند محمد امین بیان یک زندگی است. ممکن است کسی به زبان هنرمندانه بگوید کارگردان از بخش های مختلفی استفاده کرده است. این همان نقش بازتولید کنندگان برای افزایش سرمایه فرهنگی است. 
وی افزود: این مستند و کارهایی در این سبک به بازآفرینی سرمایه فرهنگی کمک می‌کند و قانعی‌راد سرمایه فرهنگی بزرگی است.این فیلم و کارهایی از این دست بیان خاطره است و قاعدتاً هنگامی که خانواده او فیلم را می‌بینند پاره‌ای از گذشته احیا می‌شود و طبیعی است که اشکی به چشم می‌آید. در این شرایط باید چه کرد؟ باید به خاطره را نخواند به گذشته برنگشت؟
عضو هیئت علمی گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی تهران تصریح کرد: یک بحث جدید و مهمی هم داریم که اساسا نوع مواجه ما با خاطره‌ها چگونه باشد؟ تاریخ را چگونه می‌خواهیم نگه داریم و... آیا باید ذهنیت تاریخی را بر اساس خاطره‌ها بسازیم یا خاطره‌ها را رها کنیم و بر اساس آرزوها بسازیم. تفاوت ذهنیت تاریخی مبتنی بر خاطره همچون امثال مستند محمد امین این است که مرتب مارا به صورت بندی دانایی می‌کشاند.ذهنیت نسلی مبتنی بر آرزو معرفت گریز است، بر میل استوار است و چیزی که هنوز به وجود نیامده، شاد و سرخوش است و... .می شود بین این دو تلفیقی برقرار کرد. افرادی که می‌خواهند از گذشته چیزی یاد بگیرند و در گذشته نمانند می‌توانند این کار را انجام دهند. یعنی مستند محمد امین را ببیند غمگین شوند ولی فکر کنند قانعی‌راد چه چیزهایی داشت، آنها را به آرزوهایی تبدیل کنند و بر اساس آن زندگی شادی را به اعتبار این سرمایه‌ها خلق کنند.
انتهای پیام