بزرگنمايي:

پیام خراسان - بوکسور تیم ملی ایران معتقد است اگر مثل فوتبالیست‌ها از رزمی‌کاران حمایت شود، جایگاه این ورزش تغییر خواهدکرد.
محمد شوریان با حضور در دفتر خبرگزاری ایسنا- منطقه خراسان، در خصوص بوکس استان، تیم ملی و وضعیت خود اظهار کرد: دانشجوی رشته تربیت بدنی هستم و در مقطع کارشناسی ارشد در گرایش فیزیولوژی به تحصیل پرداختم. 10 سال است عضو تیم ملی بوکس ایران هستم. از عناوین و مقام‌هایی که کسب کرده‌ام می‌توانم به چندین مدال طلا، نقره و برنز کشوری، مقام نخست مسابقات بین‌المللی و برنز دانشجویان آسیا اشاره کنم. ضمن اینکه عناوین مختلفی هم به همراه تیم ملی در تورنمنت‌های مختلف کسب کردم.
وی در خصوص علت انتخاب رشته بوکس بیان کرد: ورزش رزمی را نه با بوکس بلکه با هدف آموزش دفاع شخصی شروع کردم. با این هدف وارد شدم و بعد از مدتی، ورزش بوکس را شروع کردم. در ابتدا کشتی‌گیر بودم و مدال برنز جوانان را هم در کارنامه دارم. با پتانسیل خوبی که داشتم مربی، من را به مسابقات فرستاد و تا الان هم با حمایت مربیان و خانواده‌ام به ورزش ادامه داده و تا جایی که توان و بدنم یاری کند به بوکس ادامه خواهم داد. 
این بوکسور خراسانی ادامه داد: اکبر صادقی مهم‌ترین مربی بود که بوکس را از پایه به من آموزش داد و پس از ایشان مربیان تیم ملی برایم زحمات بسیاری کشیدند. استکی، احدی و مظاهری که در تیم ملی بوکس با آن‌ها کار کرده و می‌کنم و چندین مربی خارجی که در برهه‌ای از زمان هدایت تیم ملی بوکس ایران را برعهده داشتند . 
شوریان بیان کرد: در روز دو جلسه تمرین دارم. صبح‌ها به کار با وزنه و آمادگی جسمانی و بعد ازظهر به تمرینات فنی و مبارزه‌ای می‌پردازم که شامل کیسه‌زنی، میت‌زنی، مبارزه با حریف و بوکس است. در مشهد و در روزهایی که وقت آزاد دارم به تمرین و آموزش شاگردان خصوصی می‌پردازم. بیشتر این افراد از نظر آموزشی به ورزش بوکس می‌پردازند نه جنبه مسابقاتی آن. جنبه مسابقاتی و قهرمانی بوکس، شجاعتی می‌خواهد که هر کسی ندارد و ورزش بسیار سختی است. آسیب‌دیدگی در ورزش بوکس به مراتب از رشته‌هایی مثل فوتبال، کیک‌بوکس و سایر رشته‌های رزمی کمتر است، اما فشار تمرینی آن بسیار بالاست و هر رزمی‌کاری توان تحمل آن را ندارد.
وی در خصوص حضور مستمر 10 ساله در تیم ملی بوکس توضیح داد: حضور من به مدت ده سال در تیم ملی بوکس ایران به این معنا نیست که در هر ده سال در تیم ملی بوده‌ام، هرچند حضوری مستمر و ادامه‌دار در تیم ملی داشته‌ام. در مسابقات کسی که مدال طلا بگیرد تا 3 یا 4 ماه برای مسابقات برون‌مرزی فیکس وزن خودش است. در سال 88 اولین مدال طلای کشوری را به دست آوردم. در این مسابقات که قهرمانی کشور و انتخابی تیم بوکس برای المپیک چین بود با حریفان سختی از جمله احسان روزبهانی مواجه بودم که در نهایت با شکست او توانستم به مرحله فینال برسم و مدال طلا را از آن خود کنم و حدودا تا سال 90 فیکس تیم ملی شوم.
نتایج خوب تیم ملی با احدی
بوکسور تیم ملی ایران در پاسخ به این سوال که تیم ملی بوکس ایران با اکبر احدی می‌تواند نتیجه بگیرد یا خیر، تصریح کرد: اگر فدراسیون و مسئولان از ورزشکاران تیم ملی حمایت کنند و نیازهای بوکسورهای ایران را فراهم کنند چرا که نه؟ برگزاری تورنمنت، اصلی‌ترین نیاز ملی‌پوشان برای موفقیت است. تیم ملی با مربیانی همچون احدی و استکی می‌تواند نتیجه بگیرد و این مربیان نیز می‌توانند تیم را در جایگاه خوبی قرار دهند. آوردن مربی خارجی زمان‌بر است چراکه باید با بوکسورها هماهنگ شود و چند تورنمنت را پشت سر بگذارد تا بتواند با شرایط تیم و رزمی‌کاران آشنا شده و تیم را جلو ببرد. تا المپیک 2020 حدود یک‌سال و نیم باقی مانده و برای هماهنگی با مربی خارجی حداقل به شش ماه وقت نیاز داریم که عایدی هم ندارد.
شوریان اضافه کرد: احدی و مظاهری می‌توانند به تیم کمک کنند و تیم را به مقام اول یا دومی برسانند. تنها بحثی که در این جا طرح می‌شود، برگزاری اردوها و تورنمنت‌های باکیفیت و رسیدگی به بوکسورها است. این حمایت باید از طریق دولت، فدراسیون، وزارت ورزش و هیئت بوکس صورت گیرد. بالا بردن انگیزه بوکسورها بسیار حائز اهمیت است. در تیم ملی هرقدر میت‌زنی و کیسه‌زنی کنیم، فایده چندانی ندارد و اشکال و عیب‌هایمان در تورنمنت‌هاو مبارزات مشخص می‌شود. ضعف‌ها در مسابقات معلوم می‌شود و می‌توانیم روی آن‌ها کار کنیم تا برطرف شود. 
وی افزود: نه تنها در بوکس بلکه در تمام رشته‌های ورزشی اگر تورنمنت و مسابقه‌ای نباشد، به نتیجه خاصی نمی‌رسیم. کشورهای دیگر درست عکس ما عمل می‌کنند؛ بدین ترتیب که درصد تمرینات پایینی نسبت به ما دارند اما در طی سال در 5 یا 6 تورنمنت شرکت می‌کنند. در سال 94 که در اردوی تیم ملی برای کسب سهمیه المپیک ریو بودم، در کل سال، دو سه تورنمنت بیشتر نداشتیم و این تعداد در این مدت مدید بسیار کم است چراکه باید حداقل در 6، 7 تورنمنت و یا بیشتر شرکت می‌کردیم. 
این بوکسور خراسانی گفت: ورزش بوکس در مقابل بسیاری از ورزش‌های پرهزینه مثل بدمینتون و تنیس که قیمت راکت آن به 1 میلیون تومان می‌رسد؛ یکی از کم‌هزینه‌ترین ورزش‌هاست. بوکسور برای مبارزه و تمرین، چیزی جز محافظ لثه، دستکش و لباس مناسب که جمعا ارزش آن به 400 هزار تومان نخواهدرسید، ندارد و می‌توان حداقل یک‌سال با آن‌ها به تمرین پرداخت. 
شوریان عنوان کرد: درد دل ورزشکاران رشته‌های رزمی، بودجه و حمایت مسئولان است. به جرات می‌توان گفت اگر دولت 10 درصد از هزینه‌ هنگفتی که صرف رشته‌های تیمی مثل فوتبال و والیبال می‌کند، به رشته‌های رزمی و به خصوص بوکس که هر دوره در المپیک نماینده داشته اختصاص دهد، حقوقی برای ملی‌پوشان در نظر گیرد و پاداش یا جایزه به خاطر برد و کسب مدال به آن‌ها دهد تا انگیزه بوکسورها بیشتر شود می‌توانیم نتایج درخشانی بگیریم. 
وی خاطر نشان کرد: ضعف اصلی رشته‌های انفرادی و رزمی در ایران به حمایت مالی و رسانه‌ای برمی‌گردد. علاوه بر اهمیت حمایت مالی سازمان‌ها و نهادهای دولتی، نیاز داریم تا حمایت رسانه‌ای بیشتری صورت گیرد. پخش مسابقات و حمایت رسانه‌ای هزینه چندانی ندارد و باعث ترغیب شرکت‌ها، کارخانه‌ها و سایر ارگان‌ها برای حمایت مالی خواهدشد. مسابقات بوکس قهرمانی کشور برای اولین بار در سایت آپارات بارگذاری شد و فینال هم در شبکه خبر پخش شد. عامل اصلی این اتفاق ثوری، رییس فدراسیون بوکس بود که باعث شد ورزش بوکس حداقل در سایت آپارات منتشر شود.

بوکسور تیم ملی ایران در خصوص مسابقات آتی بوکس گفت: نزدیک‌ترین مسابقه پیش رو، مسابقات بین‌المللی چابهار هست که 3 اسفند در چابهار برگزار خواهدشد و ایران با دو تیم در این تورنمنت شرکت خواهدکرد. در سال 98 هم مسابقات قهرمانی آسیا در تایلند برگزار می‌شود.
شوریان در خصوص چپ‌دست بودن خود و تغییر وزنش توضیح داد: در ابتدا در وزن 81 کیلوگرم مبارزه می‌کردم و به دلیل اینکه با احسان روزبهانی هم‌وزن بودم، در سال 94 با مشورت فدراسیون وزنم را به 91 کیلوگرم تغییر دادم و در مسابقات انتخابی تیم ملی در همان سال مدال طلا گرفتم. چپ‌دست بودن در بوکس به نفع من است چراکه اکثر حریفان راست‌گارد هستند و وقتی در مقابل من قرار می‌گیرند دست چپ من، دست سرعتی محسوب می‌شود.
ورود به مسابقات قهرمانی آسیا و کسب مدال
وی گفت: هدفم ورود به مسابقات قهرمانی آسیا تایلند که اردیبهشت سال آینده برگزار می‌شود، است. فشارهای روحی و روانی بسیاری را تحمل کردم تا وارد مسابقات شوم اما نمی‌دانم دلیل فدراسیون چه بود که من را کنار زد و بوکسور دیگری را جایگزین من ‌کرد. دست از تلاش برنداشتم و امیدوارم با مربیان خوب تیم ملی، رئیس جدید فدراسیون بوکس و رئیس بوکس استان بتوانم حقم را بگیرم و با راه‌یابی به مسابقات قهرمانی آسیا، مدال بگیرم و زحمات سال‌های اخیر را جبران کنم.
بوکسور تیم ملی ایران تصریح کرد: حمایت ناکافی از جانب فدراسیون یکی از مشکلاتی بود که با آن دست و پنجه نرم می‌کردم. اعضای کمیته فنی چه در وزن 81 و چه در وزن 91 کیلوگرم من را به عنوان بوکسور برتر می‌شناختند. حتی مربی خارجی هم که در سال 94 و 95 مربی تیم ملی بوکس ایران بود در وزن 91 کیلوگرم برای مسابقات انتخابی المپیک روی من نظر داشت اما فدراسیون کس دیگری را به جای من روانه مسابقات کرد. در خصوص هیئت بوکس استان هم نبود حمایت از من، به زمان هیئت سابق برمی‌گردد اما هیئت فعلی به خوبی حامی بوکسورهاست و حتی رئیس هیئت بوکس استان برای تماشای مسابقات قهرمانی کشور به اهواز آمد.
شوریان ادامه داد: در زمان رییس سابق هیئت بوکس خراسان رضوی، در استان یک‌سری اتفاقات باعث می‌شد که من در اردو نباشم، چه برسد به اینکه به مسابقات اعزام شوم. همین تصمیمات عجیب باعث شد تا دو مدال آسیایی را که می‌شد از آن خود کنم، از دست بدهم. در بازی‌های انتخابی تیم ملی که به نوعی حکم سهمیه المپیک ریو داشت،حریفم را شکست دادم و باید به المپیک می‌رفتم اما او به جای من رفت و حتی بعد از آن هم تنها عایدیش یک مدال برنز آسیا بود. سال بعد هم در مسابقات داخل سالن آسیا می‌توانستم حضور داشته باشم اما فدراسیون من را انتخاب نکرد.
وی در خصوص برنامه خود برای تورنمنت‌های آینده تشریح کرد: تا المپیک 2020 توکیو حدود یک‌سال و نیم وقت داریم. تا آن زمان تمام تلاش خود را به کار می‌گیرم. امیدوارم در اردو باشم و خودم را به مربیان تیم نشان دهم تا در ترکیب تیم ملی برای مسابقات قهرمانی آسیا حضور داشته‌باشم و پس از آن با ادامه تمرینات بتوانم شرایط حضور در تیم برای المپیک آینده را داشته باشم. از الان نمی‌توانم درباره فیکس بودن نظری بدهم. در حال حاضر انگیزه زیادی برای مدال آسیایی دارم و بعد از آن مسابقات قهرمانی جهان که در تابستان برگزار می‌شود و تورنمنت‌هایی که قبل از المپیک هست. امیدوارم بتوانم با کسب سهمیه، مزد زحمات چند ساله در این ورزش را بگیرم.
در زمان هیئت سابق، بوکس استان افت شدیدی داشت 
بوکسور خراسانی تیم ملی ایران یادآورشد: بوکس استان خراسان افت شدیدی در زمان مدیریت قبلی هیات داشت. نه تنها حمایتی از قهرمانان نمی‌شد بلکه علیه آن‌ها نیز عمل می‌شد. حدود دو سال به خاطر مشکلات خانوادگی و فوت خواهرم، نتوانستم در مسابقات کشوری شرکت کنم و به همین دلیل با هیئت به مشکل خوردم. در سال بعد هم با حضور من در مسابقات مخالفت کردند اما با رایزنی‌های فدراسیون توانستم در سال 94 در مسابقات انتخابی تیم ملی و در وزن 91 کیلوگرم شرکت کنم و در نهایت طلا گرفتم که رزومه خوبی برای هیئت بوکس استان محسوب می‌شد اما در سال 95 و96 برای مسابقات قهرمانی کشوری دو بار اعلام حضور کردم اما هر بار اجازه مسابقه به من ندادند. ضرر چنین تصمیمی هم به من برمی‌گردد و هم به هیئت بوکس استان.
شوریان اضافه کرد: گاهی افراد برتر در مسابقات قهرمانی استان که مبارزات خوبی هم می‌کردند در زمان اعزام تیم خط می‌خوردند و افراد دیگری اعزام می‌شدند، زیرا مسائلی در پشت پرده در جریان بود. نتیجه این پارتی‌بازی و زدوبند‌ها افت رتبه و جایگاه بوکس استان خراسان رضوی بود. وضعیت بوکس استان سال به سال بدتر شد به گونه‌ای که به رتبه حدود 25 یا 26 تیم‌ها رسیدیم. شرایط هیئت فعلی فرق دارد. حمایت از بوکسورها به خوبی انجام می‌شود، حتی این حمایت‌ها به داروها و مکمل‌ها هم می‌رسد کاری که در هیئت قبلی اصلا انجام نشد. یک ریال بابت داروهای مکمل از هیئت سابق دریافت نکردم اما هیئت فعلی تا به حال حامی من بوده و با مدالی که در مسابقات قهرمانی کشور گرفتم جایگاه بوکس استان به رتبه 14 صعود کرده و سهمیه استان هم ارتقا پیدا کرد.
وی در خصوص بهبود شرایط بوکس استان ابراز امیدواری کرد و خاطر نشان کرد: اگر همین روند ادامه پیدا کند، وضعیت بوکس استان رو به بهبود است و می‌توان بوکس خراسان را در رتبه 1 تا 5 کشور دید. در گذشته بوکسورهای بسیار توانمند و خوبی داشتیم اما به دلیل مشکلات مالی نهایتا تا کسب مدال کشوری به مسابقات قهرمانی ادامه می‌دادند. من هم تا به اینجا با حمایت‌های پدرم به این ورزش ادامه داده‌ام. در حال حاضر قصد دارم پس از بوکس آماتور تا جایی که بدنم یاری کند به این ورزش ادامه دهم. به این ورزش علاقه دارم و با وجود پدرم مشکل مالی هم ندارم و تا زمانی که تیم ملی به من نیاز داشته باشد سعی می‌کنم با تمام وجود در تیم ملی بوکس ایران باشم و سعی در کسب مدال و افتخار دارم.
بوکسور تیم ملی ایران، دانشجو بودن را یکی از مشکلات ورزش قهرمانی بوکس دانست و تصریح کرد: برای آزمون دکتری ثبت‌نام کردم و در حال خواندن برای این آزمون هستم. دانشجو بودن برایم مشکلات زیادی را به وجود می‌آورد. از طرفی گلایه مربیان نسبت به غایب بودن در تمرینات و اردوها و از طرفی دیگر مخالفت استادان دانشگاه مبنی بر غیبت زیاد در طول ترم و مرخصی‌های زیاد مشکل عمده من در زمان دانشجو بودن بود. به ناچار نامه از فدراسیون برای اساتید می‌بردم که گاها فایده‌ای نداشت و منجر به افتادنم در دروس می‌شد. مربیان تیم ملی هم به من می‌گفتند اگر می‌خواهی درس بخوانی برو دانشگاه و در اردو نباش اما من هدف دیگری داشتم و می‌خواستم به بوکس ادامه داده و در مراتب بالاتر خود را ببینم.
شوریان افزود: در بوکس آماتور هدف هر ورزشکاری رسیدن به المپیک و کسب مدال و تنها برنامه برای دست‌یابی به این هدف تمرین، مبارزه، تلاش و جنگ است. تورنمنت‌های قبل از المپیک جهت آمادگی، بالابردن تجربه و پخته‌شدن هست و باید در عرصه اصلی توانمندی خود را ثابت کنیم.
وی با اشاره به اینکه در حال حاضر تبعیض در تیم ملی به صفر رسیده توضیح داد: در قدیم تبعیض برای بوکسورهای شهرستانی وجود داشت اما با ریاست ثوری این تبعیض بسیار کم‌رنگ شده چراکه ایشان زاهدانی بوده و اصلا اهل پارتی‌بازی و تبعیض نیست و اعتقاد دارد بوکسوری که از همه بهتر است شایسته حضور در ترکیب تیم ملی است.

جوان‌گرایی یا بهره‌گیری از باتجربه‌ها
این بوکسور خراسانی تصریح کرد: بوکسورهای جوان نیاز به زمان دارند تا در چند تورنمنت خود را محک بزنند، تجربه و رزومه کسب کنند و در نهایت به رده بزرگسالان وارد شوند. به نظرم کسی که در وزن خود بهترین است باید به مسابقات برود و اینکه 20 سال دارد یا 40 سال اهمیتی ندارد، چرا که فرد منتخب در ایران در مقابل تمام بوکسورها پیروز شده و نشان داده که از همه بهتر است. جوان‌گرایی بسیار خوب است و در کشورهای خارجی هم انجام می‌شود، به شرطی که باتجربه‌ها هم در کنار مستعدین تازه‌وارد باشند. درست نیست که تیم ملی را از ورزشکاران باتجربه خالی کنیم تا جوانان وارد شوند. در مسابقات مهم باید بوکسورهای باتجربه بروند، زیرا باید آبروی تیم حفظ شوند.
شوریان بیان کرد: در سطح آسیا تیم‌های ازبکستان، قزاقستان، تاجیکستان، چین و ژاپن حریفان اصلی ایران هستند. در المپیک اما حرف اول را کشورهای حوزه شوروی سابق می‌زنند. کشورهای روسیه، اوکراین، ازبکستان و قزاقستان حریفان قدری برای ایران هستند. تقریبا شانس چندانی در المپیک در برابر این حریفان نداریم و در جهان، جزو تیم‌های پانزدهم به بعد هستیم. اگر کمبودها برطرف شده و حمایت‌ صورت گیرد، با مربیان خوب می‌توانیم به پله چهارم یا پنجم برسیم.
وی تصریح کرد: برای شرکت در لیگ بوکس حرفه‌ای باید رزومه و امتیاز داشت مثل روزبهانی که در المپیک لندن نمایش خوبی از خود ارائه داد و پس از المپیک برای تیم بوکس نیمه‌حرفه‌ای قزاقستان بازی کرد. بوکس حرفه‌ای جزو اهداف بعد از المپیک 2020 هست و اگر بعد از المپیک بتوانم تیمی پیدا کنم حتما در این رقابت‌ها شرکت خواهم کرد. بوکس حرفه‌ای همراه با جایزه هست و یکی از دلایل علاقه من به بازی در لیگ بوکس حرفه‌ای نیز همین است. در تیم ملی ایران و در دو سه سال اخیر حقوقی نداشتیم اما الان به بازیکنان تیم ملی حقوق پرداخت می‌شود.
بوکسور نمی‌شدم، کشتی‌گیر می‌‍ماندم
این بوکسور خراسانی گفت: اگر به بوکس روی نمی‌آوردم، کشتی را ادامه می‌دادم چراکه پدرم مربی کشتی بود و مدال مسابقات جوانان را هم داشتم. اتفاقا استاد عامل هم از کشتی‌گرفتن من استقبال کرد و می‌گفت کشتی را ادامه دهم اما به دلیل بیماری طولانی‌مدت پدرم حدود 3 سال ورزش را رها کردم. به پیشنهاد یکی از دوستان به باشگاهی رفتم و از آن‌جا به بوکس علاقه پیدا کردم در حالی که قبل از آن نمی‌دانستم بوکس چیست. بعد از سه سال وارد مسابقات قهرمانی استان شدم و مدال طلا گرفتم.
شوریان در خصوص تخصص خود در مشت‌زنی توضیح داد: به ندرت پیش می‌آید که حریف با ضربه خطا امتیاز کسب کند. در مسابقات قهرمانی کشور هم ضربه سر اول حریف را داور ندید اما با ضربه دوم، هم داور صحنه را دید و هم مربی اعتراض کرد. در اوایل ورزش به دلیل کم‌تجربگی ضربه کف دست می‌زدم که خطا بود. دست عقب و قدرتی، تخصص و مهارت من است به طوری که اگر درست روی صورت حریف بنشیند، ناک اوت می‌شود.
وی عنوان کرد: امیدوارم مصاحبه‌ها، تبلیغات و پخش مسابقات بوکس در تلویزیون و رسانه‌ها بیشتر شود. در رشته‌هایی همچون کیک‌بوکس، ووشو و بوکس ورزشکاران بسیار قدری داریم که اگر به آن‌ها بها داده شود، پرچم ایران را در مسابقات مختلف بالا می‌برند اما به آن‌ها توجهی نمی‌شود و ورزشکاران هم مجبور می‌شوند از ایران رفته و برای کشور دیگری بازی کنند.
بوکسور تیم ملی ایران در پایان اضافه کرد: اگر این حمایت‌ها بیشتر شود، انگیزه بوکسورها بیشتر شده و بالتبع قهرمانی هم افزایش می‌یابد. نبود انگیزه زمینه‌ساز دل‌سرد شدن ورزشکار می‌شود. حمایت و انگیزه در ورزش رزمی و بوکس همان حمایت مالی و رسانه‌ای است. 10 سال است که در تیم ملی هستم اما همسایه‌ام حتی ‌من را نمی‌شناسد. این موضوع برای من زجرآور است. اگر بخواهم ورزش را کنار بگذارم، هیچ سرمایه و شهرت و امکاناتی ندارم که از آن‌ها استفاده کنم.
انتهای پیام