بزرگنمايي:

پیام خراسان - صبح شنبه‌، ساعت 9 و سی دقیقه است، منتظر وَنِ **10 در هفت‌تیر 22 ایستاده‌ام. بعد از اینکه دو اتوبوس خط 94 مسافرانش را سوار می‌کند و می‌رود، ون ترمز می‌گیرد و در ایستگاه می‌ایستد. هیچ‌کس پیاده نمی‌شود و وَن تا خرخره پر است. مقابل در می‌ایستم تا شاید کسی کمی عقب‌تر برود. به ناچار صدایم درمی‌آید «خانم! امکانش هست یک‌کم جابه‌جا شوید تا من هم بتوانم سوار شوم؟». از روی پله بالا می‌رود و خودم را به هر شکلی هست، جا می‌دهم.
من‌کارتم را می‌زنم. راننده که در حال صحبت‌کردن با تلفن همراه‌اش است، رو به من می‌کند و می‌گوید: «کوله‌ات را پشت صندلی شاگرد، کنار در، بگذار». کوله‌ام را می‌گذارم و درحالی‌که گردنم کج شده، وَن راه‌ می‌افتد. هرلحظه حس می‌کنم ازدیاد مسافران سرنوشتمان را همانند آن ونی کند که چندسال پیش، روی پل اندیشه واژگون شد.
به ایستگاه بعدی می‌رسیم. از ون پیاده می‌شوم که افراد داخل به مقصدشان برسند. چند نفر پیاده می‌شوند اما حدود 4 مسافر دیگر جای آن‌ها را می‌گیرند. اتفاقی در کاهش حجم مسافر نمی‌افتد. در چند ایستگاه بعد که مسافران جابه‌جا می‌شوند، من هم با جمعیت به سمت عقب وَن می‌روم و کوله‌ام دمِ در جا می‌ماند. تمام مدت ذهنم درگیر است، نکند با ترمزهای شدیدی که راننده می‌گیرد، کوله‌ام از جای نسبتاً امنش خارج شود و با بازشدن در، به بیرون پرتاب شود.
ایستگاه پارک گل‌ها توقف می‌کند و چند نفر سوار می‌شوند. به بلوار مهران می‌رسیم. راننده با سرعت تمام در خیابان فرعی در حال رانندگی است، ترمز شدیدی می‌گیرد و تمام مسافران جابه‌جا می‌شوند. شاید ترمزهای شدید راننده ترفندی باشد برای جادادن مسافر بیشتر!
به بلوار شاهد می‌رسیم و چند پسر نوجوان که احتمالاً تازه وارد دبیرستان شده‌اند، سوار می‌شوند. یکی درِ جلو را باز می‌کند و کنار راننده می‌نشیند، و دو نفر دیگر از درِ اصلی وارد ون می‌شوند. راننده با صدای بلند داد می‌زند: «آقاپسر! من‌کارت نزدی، حواسم هست! دفعه قبل هم گفتی می‌زنی، ولی نزدی و رفتی...».
نزدیک ایستگاه بعدی می‌شویم و هنوز هم با گردن خم در قسمت بانوان -که فضای زیادی هم، حتی در ون، به این قشر داده نشده- ایستاده‌ام. راننده می‌گوید «چهارراه راه‌آهن نبود؟» از جمعیت صدایی در نمی‌آید. پس از آنکه از ایستگاه رد می‌شویم، از بین سروصداها، خانمی صدایش شنیده می‌شود: «آقا! مگر ایستگاه نگه نمی‌دارید، می‌خواهم پیاده شوم». راننده با لحن تندی جواب می‌دهد: «دوساعت دارم داد می‌زنم چهارراه آهن؛ چرا جواب نمی‌دهید!»، سرعتش را کم می‌کند و چندمتری پس از ایستگاه نگه می‌دارد و زن پیاده می‌شود.
قبل از هر ایستگاه چندین بار این جمله را تکرار می‎کند: «ایستگاه! نبود؟!» و با سرعت از کنار ایستگاه رد می‌شود.
پسران نوجوانی که در وَن ایستاده‌اند و قد نسبتاً بلندی دارند، با گردن‌های کج می‌گویند: «ما این ایستگاه پیاده می‌شدیم». راننده نگه می‌دارد، اما پسران پیاده نمی‌شوند و دوباره صدای راننده بلند می‌شود:«مگر نگفتید پیاده می‌‍‌شوید، پیاده ‌شوید دیگر!»، یکی از پسران می‌گوید: «اشتباه شد، فکر کردیم این ایستگاه مدرسه‌مان است...» راننده می‌گوید«ای بابا! سر کارم گذاشته‌اید؟ حالا خوب است ایستگاه بعدی برایتان نگه ندارم و دو ایستگاه پیاده برگردید؟»
سرعت راننده زیاد است و همچنان گاز می‌دهد که باز هم یک ترمز ناگهانی می‌گیرد و زانوهایم با شتاب زیادی به پاهای خانم معلمی که جلویم نشسته می‌خورد. آن‌طرف دخترخانمی که خودش را از میله کنار دستگاه من‌کارت گرفته، دستش سُر می‌خورد و به سمت صندلی جلو پرتاب می‌شود. دوباره به حالت قبلی‌اش برمی‌گردد، بدون اینکه صدایی از او در بیاید.
از خانم معلمی که داشت قصه شکسته‌شدن دست دانش‌آموزش را برایم تعریف می‌کرد، عذرخواهی می‎کنم و می‌گوید: «یک‌کم خودتان را سفت بگیرید. این روزها امتحانات است. خودتان را از درس و مشق می‌اندازید. کمی حواستان را جمع کنید. دستتان بشکند برایتان دردسر می‌شود.» از نصیحتش متعجب می‌شوم. با خودم می‌گویم، الان اگر اتفاقی برای من بیفتد، مقصر منم یا سرعت و رانندگی پرخطر این راننده... .
به ایستگاه میدان مادر می‌رسم. دردی در زانویم حس می‌کنم. کوله‌ام به پهلو افتاده. آن را برمی‌دارم و از وَن پیاده می‌شوم. خدا را شکر! این‌بار هم سالم به مقصد رسیدیم... .
سارا حاتمی، خبرنگار ایسنا- منطقه خراسان
انتهای پیام