بزرگنمايي:

پیام خراسان -  اولین منعقدکننده تولید داخل در دانشگاه حکیم سبزواری ساخته شد.

سعید جلالی درخصوص این محصول اظهار کرد: این پلیمر اولین منعقدکننده‌ تولید شده در داخل کشور است. این طرح پلیمری از گروه پلیمرهای آکرلیک اسید است که ما آن را سنتز کرده‌ایم.
وی افزود: محل استفاده این محصول بیشتر در کارخانه‌هایی مانند فولاد است که برج‌های خنک کننده دارند؛ یعنی برج‌هایی که آب در آنها نقش مهمی دارد و آب را به گردش در می‌آورد. آب‌های موجود در این برج‌ها به مرور زمان کثیف می‌شوند؛ حالا چه به علت اشغال‌هایی که در آن ریخته می‌شود چه به علت گرد و غباری که در محیط وجود دارد.
جلالی ادامه داد: کار این پلیمر این است که زمانی که ما این پلیمر را در برج خنک کننده می‌ریزیم، تمام آشغال‌ها را جمع و ته‌نشین می کند؛ یعنی شما به‌جای اینکه آب را تصفیه کنید با استفاده از این ماده می‌توانید آن را تصفیه کنید و زباله‌ها را به راحتی جمع آوری کنید.
این دانشجوی دکترای مهندسی مواد دانشگاه حکیم سبزواری بیان کرد: همچنین این ماده به فیلترهای برج‌های خنک کننده آسیبی وارد نمی‌کند، هزینه‌های ناشی از تصفیه آب را کاهش می‌دهد و کارایی آبی که در گردش است را افزایش می‌دهد. این ماده به‌ اندازه‌ زیادی در کارخانه‌ها استفاده می شود و وارداتی است. شرکت‌هایی که در داخل این ماده را عرضه می‌کنند هم عمدتا این مواد را وارد می‌کنند و تنها آنها را بسته بندی می‌کنند و تولید کننده نیستند.
وی ادامه داد: ما این محصول را با هزینه‌ خیلی کم تولید کرده‌ایم و همه مواد مورد استفاده در آن بومی هستند. اگر از این طرح حمایت شود که مورد استفاده قرار می‌گیرد وگرنه مانند سایر طرح‌ها سرنوشت آن خاک خوردن در دانشگاه خواهد بود.
جلالی افزود: برای اینکه یک طرح صنعتی شود باید بر دو پایه استوار باشد. یک پایه که همان بحث تحقیق است که مرتبط با دانشگاه است و ما آن را انجام می‌دهیم. بحث دیگر حمایت‌های مسئولین و بدنه‌ دولت است. اگر در این زمینه کمک شود می‌توان در حجم زیادی از هزینه‌هایی که بابت واردات این محصول خرج می‌شود صرفه جویی کرد. به این معنا که هم آورده‌ مالی برای کشور دارد از جهت جلوگیری از خروج ارز و همچنین علاوه بر اشتغال‌زایی، طرح‌ها و پژوهش‌های دانشگاه را به سمت کاربردی شدن هدایت می‌کند.
وی تشریح کرد: زمانی که طرح‌ها به راحتی صنعتی شوند، طرح‌های پژوهشی دانشگاه هم به سمت کاربردی شدن می‌روند. درحال حاضر اکثر پایان‌نامه‌های دکتری مقاله محور است و نمی‌توان از آنها مباحث صنعتی کسب کرد زیرا ما اولا زمانی که صنعتی کار می‌کنیم و به کار گرفته نمی‌شود دچار ناامیدی می‌شویم و از طرفی دیگر زمانی که شما روی یک طرح صنعتی کار می‌کنید دیگر نمی‌توانید از آن یک مقاله به دست بیاورید. به همین دلایل است که ترجیح اساتید و دانشجویان این است که به سمت مسیرهایی بروند که مقاله محور است. این دقیقا بخشی است که باید دولت، بخش‌های خصوصی و مردم کمک کنند.
این دانشجوی دکترای مهندسی مواد دانشگاه حکیم سبزواری اظهار کرد: ما دو سال پیش طرحی ارائه کردیم که این طرح شامل پوشش‌هایی بود که خود تمیزشونده بودند. شما این پوشش را روی هر سطحی اگر اعمال می‌کردید دیگر این سطح به هیچ عنوان آلوده نمی‌شد که در ابتدا خیلی مورد توجه قرار گرفت، استاندار آن را تایید کرد و به شهرداری هم تاکید کرد که از آن طرح در پل‌های سطح شهر استفاده شود یا برای مثال این طرح برای موقعیت‌هایی که دسترسی به آنها دشوار است بسیار مناسب بود.
وی افزود: اما زمانی که ما مراجعه کردیم آنقدر مشکلات مختلف بر سر راه ما قرار دادند که از ادامه دادن کنار کشیدیم. روند انجام این صنعتی شدن خیلی طولانی است و برای مثال من نمی‌توانم دوسال از زمان خودم را برای پیگیری یک طرح بگذارم که شاید امکان صنعتی شدن آن باشد. این مرز دانش است که جوانان بر روی آن کار می‌کنند و جزو مسائلی است که کل دنیا درحال حاضر مشغول آن هستند و برایشان اهمیت دارد.
جلالی بیان کرد: ما باید کمی از مسیر شعار محوری خارج شویم. افتتاحیه‌ها و تبریک و تشویق افرادی که طرح خود را به این نمایشگاه‌ و نمایشگاه‌های مشابه می‌آوردند تا جایی جوابگو است. به نظر من همه افرادی که طرح‌های ناب خود را اینجا آوردند درحال نشان دادن نجابت خود هستند. شاید اگر من چندبار طرحی را ارائه دهم و مورد حمایت قرار نگیرد دیگر حاضر به آمدن به نمایشگاهی نباشم. همه این محصولاتی که به نمایش گذاشتند حاصل نجابت این افراد است.