بزرگنمايي:

شور همان شور حسيني است و غوغايي در کوچه و برزن اين ديار برپا شده؛ کافي است چشم بگرداني به گوشه گوشه مشهد نگاه کني از پرده‌هاي سياه تا علم‌هاي هيئت‌هاي عزاداري همه و همه آماده حضور هستند.

محرم آمد حواست هست؟ همان ماهي که همه را عاشق لب تشنگان مي‌کند، همان ماهي که دل را تا صحراي کربلا مي‌کشاند و تشنگي کودکان کربلا قلب را مي‌سوزاند، همان ماهي که ماه پيروزي خون بر شمشير است.

از امروز صداي طبل و دهل در کوچه پس‌کوچه‌هاي مشهد، اين پايتخت معنوي کشور مي‌پيچد و هر کجا که قدم بگذاري نوايي که به گوش مي‌رسد همان نواي يا حسين(ع) است.

از امروز هر کسي به وسع و توان خويش در عزاي سيد و سالار شهيدان سهيم مي‌شود، گروهي پذيرايي مي‌کنند و روضه‌اي به‌پا مي‌کنند، گروهي نذري مي‌دهند و عده‌اي هم مانند زائران پياده رضوي با پاي پياده از شهر و روستا، دور و نزديک به مشهدالرضا مي‌آيند.

مي‌آيند تا بگويند، آقاي من، مولاي من، ضامن آهو ما هم عزادار سيد و جد بزرگوار شما هستيم، ما هم پاي پياده تمام راه بر سينه زديم تا امروز در صحن و سراي شما دست بر سينه سلامي کنيم تا اين سلام برسد به آستان قدسي آن سيد شهدا...

اين روزها بوي محرم، صداي مداحي و شور حسيني در جاي جاي مشهد ديده مي‌شود و بيرق‌هاي سياه به اهتزاز درآمده است.

راستي اين روزها بايد روضه‌ها را بار ديگر مرور کرد، وقتي علمدار کربلا تشنه بر لب آب فرات آمد و دست بر زير آب زد و تشنه بازگشت، وقتي رجز خواني قاسم بن الحسن(ع) غوغايي در گرماي زمين کربلا به‌پا مي‌کند، وقتي چشمان کودکان به دنبال بازگشت عمو است...

بايد اين روزها از ستاره‌اي 6 ماهه بر دستان خورشيد گفت، از پريشاني خواهري که گاه غم از دست دادن حسين(ع) بي‌تابش مي‌کند گاه خيمه‌هاي سوخته و دامن آتش گرفته کودکان و گاه تاريکي شب و تنهايي و غم.

و سلام بر شهيد تشنه کربلا، سلام بر آن که شاهرگش بريده شد، سلام بر آن محاسن به خون خضاب، سلام بر گونه خاک آلود، سلام بر حسين(ع) و ياران با وفاي حسين(ع)...

آجرک‌الله يا علي‌بن موسي‌الرضا في مصيبة جدک الحسين(ع).