بزرگنمايي:

پیام خراسان - یک کارشناس مذهبی گفت: مشی امام جواد(ع) افشا و نیز روشنگری شیعیان در برخورد با فرقه‌های انحرافی بوده است.
حجت‌الاسلام‌‌والمسلمین علی رضایی تهرانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا- منطقه خراسان، پیرامون شیوه امام جواد(ع) در برخورد با فرقه‌های انحرافی اظهار کرد: منش و روش جوادالائمه، به این دلیل که قدرت در دستشان نبود، فقط افشاگری و روشن‌گری بوده و بدین وسیله توانستند بسیاری از کسانی که به دلیل جهل و بی‌اطلاعی، به دام گروه‌های منحرف گرفتار شده بودند، از انحراف رهانیده و نجات دهند. 
وی افزود: از طرفی، چون حضرت به نوعی داماد حکومت تلقی می‌شدند و مامون به خاطر مسائل سیاسی خود، بالاجبار دخترش ام‌ فضل را به ازدواج حضرت درآورده بود، بسیاری نمی‌توانستند از مواقف قدرت علیه ایشان استفاده کنند و حضرت از این امتیاز ظاهری بهره برده و بسیاری از مباحثی که طرح آن برای خیلی‌ها در شرایط عادی ممکن نبود، در شرایط باز علمی مطرح و دنبال می‌کردند و همچون پدر خود، امام رضا(ع) که به‌خاطر ویژگی جلسات آنچنانی، عالم آل محمد معرفی شدند، جوادالائمه نیز در امتداد حرکت پدر، همان خط سیر را دنبال کرده و موفق شدند.
این کارشناس مذهبی ادامه داد: علی‌رغم این که عمر امام(ع) از 24 سال تجاوز نکرده، به این خاطر که از حدود 6 یا هفت سالگی به امامت رسیدند، امامت ایشان 17 سال و یک دوره نسبتا طولانی است و حضرت در این دوره، در روشنگری جهان اسلام و نجات آن‌ها از دام فرقه‌های مختلفی که عمدتا نیز دست سیاست پشت رشدشان بود، موفق بودند و توانستند نقش بسیار کلیدی و حساسی را ایفا کنند.
رضایی تهرانی خاطرنشان کرد: مهم‌ترین نکته‌ای که در زندگانی جوادالائمه(ع) به چشم می‌آید و خود را نشان می‌دهد، رسیدن آن حضرت به امامت در سن کودکی است و با توجه به این که همه امامان ما پیش از این، در سنین بزرگسالی امامت را به دوش گرفتند، آن حضرت زمانی که در 6 یا هفت‌سالگی متکفل این امر شدند، هم در داخل جهان تشیع و هم در تمامی جهان اسلام، واکنش بسیار سنگین و سریعی در پی داشت.
وی بیان کرد: در میان شیعیان، آنان که ایمان قوی نداشتند، به تلاطم افتاده و برخی به فکر فرو رفتند و حتی کسانی چون یونس‌بن عبدالرحمان و دیگران مطرح کردند که از یاران قدیمی فردی تا زمان بزرگ شدن حضرت، پاسخگو باشد. در حالی که اگر امر امام جواد(ع) از ناحیه خداست، کودک یک‌روزه هم امام است و اگر این امر من‌الله نباشد، حتی با وجود هزارسال سن نمی‌تواند امام باشد. بنابراین، آنچه حائز اهمیت بوده، ارتباطی است که میان امام و حق‌تعالی برقرار می‌شود.
این کارشناس مذهبی گفت: همچنین، در میان دشمنان نیز موجی از شادی به راه افتاد که امام شیعیان، کودکی هفت‌ساله است و دیگر نیازی به برخورد ندارد و این تفکر ایجاد شد که می‌توان آن حضرت را با چند سوال سنگین، ترور شخصیتی کرد. با این طرز فکر، 80 نفر از علمای اهل سنت از ناحیه حکومت مامور می‌شوند تا از بغداد به مدینه روند و امام جواد(ع) را در یک مناظره علمی در هم بشکنند. زمانی که با ایشان ملاقات کردند، در طی جلسات طولانی و سوال‌های مکرر که برخی تا چندهزار آمار داده‌اند، آن حضرت مورد پرسش قرار می‌گیرند و چنان پاسخ‌های روشن، واضح برهانی و منطقی مطرح می‌کنند که همگی یک‌صدا به اعجاب درآمدند. یعنی، فضایی که تصور می‌شد باعث تخریب امامت می‌شود، خداوند آن را فضای رشد و شکوفایی امت، به برکت جوادالائمه(ع) قرار داد.
رضایی تهرانی تصریح کرد: امام رضا(ع) نیز به هنگام تولد فرزند خود فرموده‌اند که از این مولود، پربرکت‌تر بر شیعه متولد نشده است. بنابراین، امامت به نصب الهی، ارتباط با حق‌تعالی و نه سن‌وسال است. لذا امام جواد(ع) در آغاز امامت خود، بخاطر داشتن سن‌وسال پایین، فوق‌العاده مورد توجه بودند و آنچنان درخشیدند که همگان را به اعجاب واداشتند.
وی پیرامون میراث علمی آن حضرت در جهان تشیع عنوان کرد: بهترین میراثی که از امام جواد(ع) داریم، کلمات آن حضرت است که به شاگردان برجسته‌ای که در این دوران 17 ساله تربیت کردند، انتقال داده‌اند و یکی از این شاگردان، حضرت عبدالعظیم حسنی است که اکنون در شهر ری مدفون هستند. ضمن این که این کلمات، هرکدامش می‌تواند آینه روشنی برای حرکت انسان باشد. البته از زمان امام جواد به بعد، ائمه در یک محرومیت و حصار تنگ از ناحیه حکومت قرار می‌گیرند، ولی همچنان کلماتشان درخشان، روشن و راهگشاست‌.
این کارشناس مذهبی در خصوص مطلبی که گفته می‌شود استجاب دعا در حرم امام رضا(ع) منوط به بردن نام فرزند ایشان، جوادالائمه است، گفت: این یک حرکت ذوقی است؛ وگرنه کرم امام جواد و امام رضا(ع) بیش از این‌هاست و مردم گاهی از سر احساسات شخصی خود که نسبت به فرزندانشان حساس هستند، این‌گونه برداشت کردند که در محضر امام رضا(ع) نیز اگر ایشان را به جوادالائمه قسم دهند، تاثیرگذارتر است، ولی این‌گونه نیست؛ در واقع آنچه ما را در حرم امام رضا و حرم دیگر ائمه برخوردار از لطف و فیض بیشتر آنان می‌کند، همان معیار قرآنی یعنی «تقوا» است و هرکس باتقواتر است، نزد خدا عزیزتر بوده و هم در نزد امام، همان عزت الهی را دارد. به این دلیل که امام هم تجلی فیض، لطف و اراده خداوند است.
رضایی تهرانی خاطرنشان کرد: بنابراین، این تعابیر ذوقی اصل و ریشه‌ای ندارد، البته اگر انسان براساس مراتب تربیتی الهی سیر کند، تقرب به جوادالائمه و امام رضا(ع) نیز می‌یابد و می‌تواند به فیض و لطف الهی برسد. پس این‌گونه نیست که از ارزش‌های الهی فاصله گرفته، صرفا با بردن نام جوادالائمه بخواهیم حرکت عاطفی یا احساسی نزد امام رضا(ع) ایجاد کنیم.
انتهای پیام