پیام خراسان- سیدمحسن مصطفی‌زاده در نشست تخصصی«تئاتر مسجد و احیای تئاتر مردمی» درخصوص اخلاق حرفه‌ای، اظهارکرد: باتوجه به ویژگی‌های تئاتر مثل ترکیب سنی، پراکندگی ذائقه و... باید اخلاق حرفه‌ای تئاتر، بهتر شود.اخلاق صحنه، هنر، تئاتر با اخلاق جامعه متفاوت است. بعضی از افراد برای تنوع به تئاتر آمده‌اند اما برخی این حرفه را برای همه عمر انتخاب کردند.

وی افزود: یک هنرمند واقعی باید ثانیه به ثانیه در ذهن خود سوال داشته باشد چرا که هنر با سوال آغاز می‌شود. برخی کم می‌دانند اما بعضی نمی‌دانند. تمام اشتباهات و نادرستی‌ها از کم‌دانستن است. درجه و فهم هرکس از هنر به اندازه سوالات اوست.

این هنرمند پیشکسوت تئاتر با اشاره به این که در تئاتر عوامل و انگیزه‌های هیجانی مثل درآمد و امتیاز نداریم، تاکیدکرد: سوال پرسیدن قدم اول آگاهی است. همه ما تا زمانی که در مقابل سوال قرار نگرفته‌ایم فکر می‌کنیم همه چیز را بلدیم. وقتی می‌پرسیم تئاتر چیست، شاید همه اطلاعاتی در این زمینه داشته‌باشند اما کسی نمی‌تواند تعریفی از تئاتر کند.

وی با بیان این که اخلاق حرفه‌ای تئاتر چیست، عنوان کرد: برخی حرفه‌ای بودن را به درآمد یا سابقه تعریف می‌کنند اما در عرفان قدم اول نشناختن است. فروتنی دلیل رسیدن به کمال است. نمایش خودنمایی است. بازیگر می‌خواهد خود را  نشان دهد. نمایش در نقش غیر خود فرورفتن است که هنرهای دیگر این خطر را ندارند. بازیگر نقش را در حضور جمع می‌آفریند. خودنما و متکبرنشدن خیلی سخت است.

مصطفی‌زاده خاطرنشان‌کرد: به سه دلیل برای یک بازیگر اخلاق بیش‌تر ارزش دارد. اخلاق جوهره وجودی معنوی است که خود را بشناسیم. اخلاق تئوری نبوده بلکه عملی  و از زیرشاخه‌های حکمت عملی است. برای اخلاق باید عمل را تجربه کرد. بازیگر وقتی از نقش در آمد نباید خود را طلبکار همه بداند. کمدی، تراژدی تهذیب‌کننده اخلاق است. اخلاق؛ صیرورت انسان و از نقطه‌ای به نقطه دیگر است. 

وی در خصوص اخلاق صحنه ابرازکرد: اساس نمایش اخلاق است. اساس نمایش بر درام بوده و اساس درام بر حرکت است. به گفته افرادی که در گذشته آموزش تئاتر می‌دادند، تئاتر به معنای نیایش است. اگر به صحنه عمق داده‌شود، مقدس است چرا که تئاتر در قدم اول انسان‌سازی برای خود فرد ایجاد می‌کند. انسانیت ما با رشد جسمی نیست. اخلاق رشد عملی اندیشه و دانش رشد تئوری است. در اخلاق، ارزش‌ها عمل است.

این پیشکسوت تئاتر عنوان کرد: تئاتر زیباترین و نزدیک‌ترین هنر به عرفان و نزدیک‌ترین هنر به اخلاق است. هنرمندان تئاتر باید اسباب خودبینی خود را بشکنند. تئاتر مرکز خودنمایی است. هنرمند تئاتر باید تلاش مضاعف‌کند تا خودبینی را از بین ببرد. تئاتر؛ خود و جامعه را می‌سازد.

وی خاطرنشان کرد: اخلاق را باید در باید و نبایدها دنبال کنیم و بر خود کنترل و مدیریت اخلاقی داشته باشیم. معیار اگر اخلاق و خدا نباشد، هرکاری مجاز است. برای خودسازی الگوی بیرونی نداشته‌باشیم چرا که ناامید خواهیم شد. باید الگوتان خودتان باشید، که این اخلاق عملی است.