چاپ

خراسان آنلاین - کمال‌الدین غراب گفت: «من کدامم؟» تئاتری در ژانر فلسفی است که هویت انسان را از نگاه فلسفی واکاوی می‌کند.
این نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌وگو با ایسنا- منطقه خراسان، در محل دفتر این خبرگزاری اظهار کرد: من در این تئاتر از یکی از جملات دکتر شریعتی الهام گرفتم و تلاش کردم این جمله را بشکافم و ابعاد مختلف آن را مورد کنکاش قرار دهم و به تصویر بکشم و آن جمله این است که: «شبی در حال تامل بودم که ناگهان با این سوال مواجه شدم که به راستی از میان همه من‌هایی که در من هست؛ من کدام منم؟ و دچار حیرت شدم...».
وی ادامه داد: زندگی انسان ابعاد مختلفی دارد که یکی از آن ابعاد سرنوشت تاریخی انسان است و بعد دیگر مقولات اجتماعی را شامل می‌شود و بعد دیگر درونیات انسان را در برمی‌گیرد.
این نویسنده و کارگردان تئاتر تصریح کرد: هر کدام از این ابعاد وجودی، تجلی خاص خود را نیز در عالم پیدا کرده و می‌کنند که هنرهای مختلف با الهام از موضوعات و مقولات شکل می‌گیرند و گسترش پیدا می‌کنند.
غراب افزود: تئاتر در ایران در دوره‌ای خاص با حضور مرحوم نصر و... به مقولات تاریخی و اجتماعی ورود پیدا کرد ولی این ورود تا زمانی موفق بود که سینما در این حوزه ورود پیدا نکرده بود و به عنوان یک هنر صنعت فراگیر نشده بود.
وی خاطرنشان کرد: سینما در عرصه‌هایی موفق‌تر بوده است که از آن جمله می‌توان به موضوعات اجتماعی و تاریخی اشاره کرد و ما به عنوان مثال در ایران شاهد آن هستیم که از قیصر کیمیایی تا جدایی فرهادی سینما در این موضوعات غور کرده و موفق‌تر هم بوده‌اند در حالی که این آثار اگر تئاتر بودند نمی‌توانستند به این میزان موفق بوده و مخاطب داشته باشند.
این نویسنده و کارگردان تئاتر عنوان کرد: به عقیده من سینما در حوزه فلسفه موفق نبوده است و مثلا کارگردانانی مانند تارکوفسکی اگرچه معرف و مشهور هستند اما آثار آنان کمتر دیده شده و مورد توجه قرار گرفته است در حالی که اگر در تئاتر فعالیت می‌کرد حتما موفق‌تر بود.
غراب افزود: به دلیل علاقه‌ای که به ژانر فلسفی و عرفان داشته‌ام، در این حوزه فعالیت خود را آغاز کرده و بعد متوجه شدم این ژانری است که می‌تواند تئاتر را تأثیرگذار و ماندگار کند.
کمال الدین غراب با تأكید بر اینكه بیشتر كارهایم در ژانر فلسفی و عرفانی است، بیان كرد: از تئاتر «درد بودن» که حدود 15 سال پیش به روی صحنه رفت تا «سرود سرنوشت»، «سرزمین سفلی» و «مسیر مشترک» همه در این موضوع تعریف می‌شوند که من نام آن را ژانر دینی فلسفی می‌گذارم زیرا به اعتقاد من در این تئاترها سوالات فلسفی مطرح می‌شود و پاسخ‌هایی در آن مطرح می‌شود که رنگ و بوی دینی دارد؛ آن هم دینی که می‌تواند برداشت ما از دین باشد و ما به آن عرفان می‌گوییم.
وی با اشاره به اینکه در كارهای قبلی‌ام بین محتوا و تصویر ارتباط راحت‌تری برقرار می‌كردم، تصریح کرد: اگر تصویر نباشد و ارتباط‌های تئاتری جذاب طراحی نشود، آن تئاتر توفیق چندانی در اجرا نخواهد داشت، ما در تئاتر تنها با تصویر رو به رو نیستیم و این امر به تنهایی نمی‌تواند جذابیت ایجاد كند.
غراب ادامه داد: حادثه و رویداد در تئاتر مهم‌تر از تصویر است، در تئاتر باید رویداد جلوی چشم تماشاگر اتفاق بیفتد و در یک نقطه‌ اتفاقات چالش برانگیز پدید آید و این چالش‌ها منجربه حادثه شود تا مخاطب تئاتر بتواند با بازیگران نمایش همزادپنداری کند.
این هنرمند پیشکسوت تصریح کرد: همین مساله مهم باعث شد که من متن 35 صفحه‌ای و نسبتا کوتاه نمایش‌نامه این اثر را 18 بار بازنویسی کنم و مثلا صحنه دوم نمایش را در فرآیند تمرین بنویسم.
این نویسنده تئاتر با اشاره به اینكه آموزش تئاتر مدرسه می‌خواهد، عنوان كرد: این مدرسه‌ باید كه همه ابعاد هنر را آموزش دهد، تئاتر باید از نویسندگی شروع شود و آموزش آن هم باید از دوران دبستان آغاز شود.
وی با بیان اینکه استوانه ادبیات فارسی شعر و استوانه ادبیات اروپایی تئاتر است، افزود: متأسفانه در دانشکده‌های ادبیات ما رشته‌ای تحت عنوان «ادبیات نمایشی» وجود ندارد و این یک خلا بزرگ و دردناک است، دانشجویان رشته ادبیات، داستان و قصه می‌خوانند اما نمی‌توانند نمایشنامه بنویسند.
غراب در ادامه گفته‌های خود از کتاب آموزش نمایشنامه‌نویسی در سه سال مقاطع تحصیلی خبر داد و اظهار کرد: با همكاری ناشری در تهران حركتی را آغاز كردیم و آن هم این است كه، 40 موضوع و قصه را از كتاب‌های دوران دبستان، راهنمایی و دبیرستان استخراج كردیم و بین نویسندگان جوان توزیع كردیم تا آن‌ها را تبدیل به نمایش‌نامه کنند كه اردیبهشت نسخه اول آن به چاپ می‌رسد.
کارگردان تئاتر «مسیر مشترک» افزود: وقتی این کتاب آموزشی وارد مدارس شود، افراد بزرگ شدند و شغلی انتخاب کردند، می‌توانند متناسب با نیازهای شغلی خود و با توجه به علاقه و دغدغه‌ای که دارند، نمایشنامه‌ای را به رشته تحریر درآوردند.
این تئاتر از نیمه دوم بهمن ماه سال جاری در تالار فردوسی فرهنگسرای جهاددانشگاهی مشهد به روی صحنه خواهد رفت.
انتهای پیام