چاپ

خراسان انلاين- در ادامه اين يادداشت آمده است: ما با هزار تأسف، سست کرداريم، کارهامان قوامي که بايد داشته باشد ندارد حال آنکه هم شنيده ايم و هم خوانده ايم که مي گويند روزي پيامبر اسلام (ص) هنگامي که ديد افراد در درست کردن قبر مرده، سهل انگاري مي کنند بر محکم کاري و استحکام بناي قبر تأکيد و خود سنگ ها را محکم مي کنند و مي فرمايند کار را بايد مستحکم و شايسته انجام داد. از بازخواني اين ماجرا، درس مي گيريم که هرکاري بايد داراي قوام و استحکام و بنيادي پايدار باشد و درس ديگر گشوده شدن يک پنجره است و بستري براي انديشيدن که اگر قبر مرده بايد استحکام داشته باشد. خانه و ساختمان زندگان بايد از قوام بيشتري برخوردار باشد، حال اين که فراوان مي بينيم که برخي ها که `بساز و بفروش` ناميده مي شوند، خانه ها را بسيار سست مي سازند و با تزئين به مردم مي فروشند و اين که اين موضوع چقدر در تضاد با رفتار نبوي است مسئله اي است که بدان خواهيم پرداخت. اما در اين مقال مي خواهم به درس سوم اشارتي داشته باشم که وقتي قبر بايد محکم باشد و خانه نيز محکم تر، ساختمان روابط اجتماعي ما بايد چگونه باشد؟ رابطه اعضاي خانواده و نهاد خانواده چطور؟ اين بد نيست که گاهي مشاهده کنيم، برادرزاده `عمو` را نمي شناسد و `دايي` خواهرزاده را! اين که عرض مي کنم بر سبيل `مثل` نيست بلکه يک واقعيت است و نشانگر اين که ساختمان خويشاوندي، دچار زلزله هاي ويرانگري شده است. بدتر از اين؛ گاهي مي شنويم که پدر و مادر پشت در بسته خانه فرزندان مانده اند و نيز باز شنيده ايم که گره بعضي از قهرها را مرگ هم نمي تواند به آشتي باز کند! راستي وقتي روابط اجتماعي ما چنين سست و نابسامان است و واژه `صله رحم` از فرهنگ روابط ما در حال حذف شدن است، چه انتظاري داريم؟ آيا انتظار داريم روزگارمان بر وفق مراد و جامعه رو به سامان باشد. جامعه سامان يافته از خانواده بسامان شکل مي گيرد و خانواده بسامان هم نيازمند روابط اجتماعي قوام يافته است، اما وقتي اين زنجيره از هم گسست و روابط به گسيختگي دچار شد، ديگر از قانون و قاضي و پليس هم کاري ساخته نيست. زيرا افرادي که در زنجيره، خود را ملزم به رعايت برخي بايستگي ها مي دانستند در وراي اين زنجيره، دليلي براي رعايت بايستگي ها و پرهيز از ناهنجاري ها نمي بينند. همانگونه که سارق، هرچند حرفه اي هم باشد، درمحله خود دست به اين کار نمي زند چون خود را در زنجيره مي بيند اما آن سوتر که مي رود دست به هر کاري مي زند. به گمان من اگر به جاي هزينه کردن براي کارها و برنامه ها و سازمان هايي که فلسفه وجوديشان در شرايط خوب عمل کردن `درمان` است، به `بهداشت` جامعه توجه مي کرديم، اصلا` نياز به هزينه هاي چند 10 برابر درمان نمي شد. چنان که اگر `جاده اي` به سامان و `خودرويي` سالم و `راننده اي` قانون مند داشته باشيم، ديگر به `بيمه` ، دادگاه و بيمارستان و ... سر و کارمان نمي افتد، که تازه اگر درست هم عمل کنند. عوارض پيامد يک حادثه گاه، هرگز از بين نمي رود و باز براين گمانم که اولويت نخست ما بايد محکم کردن ساختمان روابط اجتماعي باشد، آن وقت ديگر خبرهايي از نوع دعوا و خشونت و چاقوکشي و مرگ آفريني و ناامني و دشمني و ... نخواهيم شنيد. اگر روابط ما بهبود يابد و اخلاقيات در جامعه رو به افزايش گذارد، دشواري ها و مشکلاتي هم که حل شان غيرممکن مي نمايد، رو به کاهش خواهند گذاشت. پس هم سنگ قبر را جدي بگيريم، هم ساختمان سازي را و هم ساختمان روابط اجتماعي را ... اين بهترين راه است.