چاپ

در ادامه اين يادداشت به قلم هرم پور آمده است: اول پرده خواني: چند روز پيش دوستي برايم پيامک ارسال کرده بود که دلسوزي براي استان هم حدي دارد، وقتي خوابند، درک نمي کنند يا نمي خواهند بفهمند، تو را چکار؟ وقت و سرمايه ات را بگذار روي همان مطالب که قرار بود روزي جمعش کني و کتابش. اين همه نوشتي، چه کسي کاري کرد؟ اين همه دشمن براي خودت تراشيدي، چند نفر از همين مخاطبانت، سينه چاک کردند براي دفاع از تو؟ اين همه قلم به سر و رويشان زدي، کداميکي شان خم به ابرويش آمد؟ راست مي گفت. جامعه مديريتي ما پوست کلفت تر از اين ها شده که اميدوار باشيم با چوب انار کلمات هم بتوان از خواب بي خبري بيدارشان کرد. اما بايد کاري کرد. آخر، جوابش را اينجور فرستادم: آنکس است اهل بشارت که اشارت داند، نکته ها هست بسي محرم اسرار کجاست؟ هر سر موي مرا با تو هزاران کار است، ما کجاييم و ملامت گر بيکار کجاست؟ «مي نويسم تا حداقل وجدان خودم غافل نميرد.» دوم پرده خواني: بگذريم. در همه سالهايي که هر کداممان به نوعي ارابه توسعه استان را به جلو هل داده ايم، سنگ ها و دست اندازهاي زيادي ديده ايم و چوب هاي فراوان تري که لابلاي چرخ حرکتش گذاشته اند؛ و از جمله گاهي دست و پاي خودمان هم لابلاي چرخ هاي سنگينش گيرافتاده و سرعتش را کند کرده است. گاهي ديده يا نديده، احساس کرده ايم وزنه هاي بزرگي روي ارابه توسعه قرار گرفته اند که سنگينش کرده اند و نفس از ارابه ران بريده اند. اين وزنه هاي سنگين خيلي چيزها بوده اند؛ تصميم هاي بي مورد، برنامه ريزي هاي بي موقع، اجراهاي نامناسب و از جمله مديراني که سنگين تر از آنچه هستند، نشان داده اند و در ماجراي توسعه خراسان جنوبي، جز همان که گفته شد، يعني سنگين کردن و کند کردن چرخ حرکت توسعه استان، نقش ديگري نداشته اند و افتخاري به جا نگذاشته اند. از عجايب روزگار ما و از شعبده هاي غيرقابل باور در قوطي جادوي برخي مديران عزيز، نشستنشان بر مسند مديريت در دولت هاي مختلف است که با اعوجاجي که در مديريت ها پس از تغيير دولت ها در کشور ما ايجاد مي شود. به قطع براي شما هم مثل من عجيب و غريب است که مديري هم در دولت اصلاحات مدير باشد، هم در دولت اصولگرا و حالا هم در دولت تدبير و اميد! و قطعاً شما هم مثل من خنده تان مي گيرد که دستي بر چانه بزنند و بگويند ماجراي ماندن اين مديران فقط به توانمندي هاي مديريتي شان بر مي گردد و لاغير. دردناک تر از آن، حضور برخي «فسيل مديراني» در مرکز و شهرستان هاي استان است که گاهي از 8 سال تا 15 سال به عنوان مدير و مسؤول در بدنه تصميم گيري و اجرايي استان حضور فعال داشته اند و کماکان حضور دارند و به سبب برخي انتساب هاي فاميلي و عمدتاً گروهي و جناحي و سفارش برخي ذي نفوذين، براي مردم تصميم مي گيرند و برنامه ريزي مديريتي مي کنند. اين روزها که بازار انتصاب ها داغ است و بازار مکاره ي لابي هاي قبل از انتصاب ها داغ تر و غوغاي آمدن ها در حوزه مديريت استان پر رنگ تر از هياهوي رفتن هاست،خالي از لطف نيست که استاندار محترم تأملي در احوال برخي از اين مديران و حوزه هاي مديريتي داشته باشند و سرکي به چنين انتصاب ها و انتساب هايي بکشند. دست برقضا و با کمال تأسف در پاره اي موارد حتي ديده مي شود که در تمام اين سالها، انتصاب مدير يا مديرکل محترمي به هيچ عنوان همخواني با تجربه کاري و يا حداقل، مدرک تحصيلي و علمي اش نداشته و يا شنيده مي شود نه تنها روحيه کار در آن حوزه منصوب شده را ندارد، مقبوليتي هم بين کارکنان و يا گاهي حتي تمايلي براي حضور در آن پست از سوي خودش هم ديده نشده است. و بسا مديراني که به سفارش ذي نفوذان با اندک تجربه هاي خرد در شهرستان هاي کوچک به يکباره رداي خدمت مديريت کلان در استاني پوشيدند با انبوه مشکلات. بي آن که افقي بزرگ پيش رو داشته باشند و طرحي نو و انديشه اي فراخ و حداقل قدرت خطرپذيري و در همه اين سالها اين جماعت خود از موانع جدي توسعه بوده اند. اين در حالي است که تجربه نشان داده است معدود مديراني که بر حسب اتفاق با تجارب کار در استان هاي بزرگتر در منطقه مشغول به کار شده اند عموما منشا خير و برکت و ابزار توسعه بوده اند و شايسته است استاندار محترم به اين موضوع به دقت بنگرند که براي خروج از بحران مديريتي اگر براي جذب مديران قدرتمند صاحب تجربه در استان هاي ديگر هزينه يا امتيازي هم داده شود کاري به جا و عاقلانه خواهد بود. حداقل در استان خراسان جنوبي، که به دليل برخي مديريت هاي نامناسب و برخي ناجوانمردي هاي سالهاي قبل، چرخ توسعه استان با برخي کندي هاي اساسي روبرو شده است و متأسفانه در سايه بي خيالي و سهل انگاري هاي چندين ساله، اميدي به پر شدن اين گسست چند ساله از سرعت توسعه کشور نيز براي آن تصور نمي شود، جا دارد استاندار محترم و مشاوران ايشان در حوزه انتصاب ها، گوشه چشمي به اين مهم نيز داشته باشند. هيچ کس نداند، ما که مي دانيم در استاني مثل خراسان جنوبي که سکوي پرشي براي خيلي از عزيزان شده و مدرسه اي براي درس آموزي و تجربه اندوزي «نو مديران» و منزل و مأوايي براي «پير مديران» در شرف بازنشستگي، به مدد برخي از تصميم ها، مي توان خيلي کارها کرد.