چاپ

خراسان انلاين- وقتي سخن از آسيب‌ به ميان مي‌آيد، ذهن‌ها بلافاصله درگير چند مورد اعتياد و فحشا و... مي شود و قادر به درک آسيب‌هاي فرهنگي نيست. بنابراين، بسياري از تصميم‌سازان و تصميم گيران به اين موضوع به عنوان يک مشکل جدي با تبعات بلند مدت توجه نمي‌کنند.
روزمرگي و عادي شدن يکي از بزرگ ترين آسيب هاي اجتماعي-فرهنگي است که همواره تحولات و اتفاقات بزرگ را مورد تهديد قرار مي دهد.
بخصوص وقايعي که بخش بزرگي از تاريخ يک کشور و مردم را تشکيل مي دهد.
چرا که اين گونه تحولات در واقع علاوه بر غرور و افتخار ملي مي تواند خود، بستر ساز تغييرات بزرگ فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي در يک کشور باشد و اين ممکن نيست جز آن که همواره تازه نگه داشته شود و حتي رو به جلو با رويکردي تکاملي حفظ شود و به عرصه ظهور برسد.
دهه مبارک فجر يکي از همين وقايع و شايد مهم ترين آن ها در قرن اخير باشد.
دهه اي که به تحولي عظيم در ساختار کشور عزيزمان ايران منجر شد و امروز در جايگاهي هستيم که غير قابل انکار است.
لذا به شدت بايد مراقب آن بود که برگزاري جشن هاي دهه فجر اسير روزمرگي و تکرارهاي کسل کننده نشود.
دهه فجر انقلاب از رشحات اسلام است و آئينه اي است که خورشيد اسلام در آن درخشيد.
به همين دليل دهه فجر بايد با عظمت هرچه تمامتر برگزارشود. درست است که اين مراسم را با هيجان هاي عاطفي صحيح بايد با طراوت و تازه کرد اما چه بهتر که اين کار را به خود مردم که صاحبان اصلي اين انقلاب هستند واگذار کنيم.
تسلط نظام فکري دولتي بر تاريخ انقلاب، دليل مهمي است که باعث شده روز‌هايي اين چنيني بيشتر دولتي باشد تا مردمي.
در ايام انقلاب و بخصوص دهه فجر، مردم به خيابان ها ريختند و شادي‌ها کردند، در حالي که اين رفتار ملي و خودجوش ديگر تکرار نشد و دولتيان با مديريت کامل و چند برنامه تکراري، اعلاميه و پلاکارد و افتتاحيه هاي واقعي و نمايشي اين روز را گرامي داشتند و حس مردمي را از آن گرفتند.
در مذهب ما،‌ احساسات عامه مردم جايگاه والايي دارد. از اين رو جشن هاي دهه فجر مي بايستي همچون مراسم و اعياد مذهبي هم از جانب دولتي ها و هم مردم گرامي داشته شود به گونه اي که کفه مردمي آن سنگين تر باشد.
در اين راستا بايد کليه مساجد محلات فعال شوند و بايد مردم را همچون دهه شصت تشويق به برگزاري خود جوش جشن هاي اين دهه و حفظ خاطرات فراموش نشدني مربوط به حضرت امام (ره) و پيروزي انقلاب اسلامي کرد.
آن سال ها را بعضي ها هنوز به خاطر دارند که نهادهاي ذيربط مواد و اقلام اوليه برگزاري جشن هاي دهه فجر را بين گروه ها و نهادهاي مردمي توزيع مي کردند و در نهايت اين خود مردم محلات و شهرها بودند که جشن هايي زنده تر، پوياتر و تاثيرگذارتر از آن چه در سال هاي اخير مي بينيم برگزار مي کردند.
به راستي ما را چه شده است؟ چرا مسئولان با فراهم آوردن نيازهاي اوليه، اين ده روز را به مردم وا نمي گذارند تا آن ها خود نهال انقلابشان را مثل آن روزها آبياري کنند؟
مردم خود بهتر و زيباتر مي توانند پاس بدارند آن چه را که برايش جان دادند و صبوري کردند و خون دل ها خوردند.
شايد اين جا نيز يکي ديگر از جاهايي است که دولت بايد خود را تا حدودي کنار بکشد و با هدايت درست، تشويق و فراهم آوردن بسترهاي لازم، امور را به خود مردم واگذار کند که ماهيت دهه فجر همين است. مگر نه آن که دهه فجر يادآور اعجاز دستان به هم پيوسته ملت ايران است؟
مگر نه آن که صاحبان اين انقلاب مردم هستند؟ پس تازماني که همين مردم به خيابان‌ها نيايند، نقل و شيريني پخش نکنند، چراغ آذين نکنند و پرچم‌ها را بر بام ها بالا نبرند، اين دهه بزرگ، درک نشده و حق آن ادا نشده است. به خاطر داشته باشيم که فراموشي ملي به معني کم رنگ شدن روزهاي اوج يک ملت است.
چنين وضعيتي عواقب وخيمي براي يک ملت در بر دارد که عدم انسجام ملي، تضعيف وحدت ملي، کاهش اعتماد به نفس ملي، کاهش نشاط ملي و رسوخ خرده فرهنگ‌هاي معارض از جمله‌ آن هاست.