چاپ

لطيف در سوم فروردين ماه سال 1317 در شيروان متولد و در 2 دي ماه سال 87 بر اثر عارضه سرطان در سن 70 سالگي پس از پنجاه سال کار خبرنگاري با مجله کيهان ورزشي و عرصه قلم‌زني در مطبوعات کشوري در بيمارستان فياض بخش تهران به ديار باقي شتافت و در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا پايتخت به خاک آراميد.

گوش‌هاي شکسته و گونه‌هاي برآمده، گردن برافراشته، سينه ستبر، انگشتان درشت و بازوهاي قوي از اهليت و تخصص وي در کشتي حکايت مي‌کرد.

استاد لطيف در دوران قهرماني کشتي گيري قابل اعتنا و شاخص بود و مبارزه‌هاي وي با محمدعلي صنعت‌کاران (قهرمان جهان) محمود معزي‌پور (عضو تيم ملي) و قهرماني دوگانه وي در رقابت‌هاي قهرماني آموزشگاه‌هاي کشور و پيروزي بر داريوش ذاکري قهرمان محبوب و خوش فيزيک کشور (قهرمان بازي‌هاي آسيايي) و يا نمايش فن و قدرت مقابل ملي پوش ژاپني (ساساکي) در ديدار دوستانه با خراساني‌ها بر فهم و درک و شعور وي براي تحليل پيچيده‌ترين ورزش روي زمين صحه مي‌گذاشت.(در مسابقه کشتي خراساني‌ها با تيم ملي ژاپن دو کشتي گير معروف شيرواني، حسين داوودي و زنده ياد اختري هم مبارزه جانانه‌اي با ژاپني‌ها داشتند.)

استاد لطيف جزو داوران متقدم بين‌المللي کشتي ايران هم بود که در سال 1971 و در رقابت‌هاي قهرماني جوانان جهان در توکيوي ژاپن، حتي جلوتر از رافي مارتيني رئيس فدراسيون بين‌المللي کشتي به درجه داوري بين‌المللي رسيد و در اين عرصه هم صاحب نظر بود.

ليکن همه اين کوشش‌ها در مقابل هنر اصلي او که نويسندگي و تحليل و تفسير رويدادهاي کشتي جهان بود در حجاب ماند، چرا که لطيف در اين عصر آنچنان درخشان و با صلابت ظاهر شد که شايد هيچ کشتي‌نويس ديگري را نتوان با چنين خصوصياتي پيدا کرد.

استاد منوچهر لطيف (نويسنده و مفسر بين‌المللي کشتي)، شايد تنها کشتي‌نويس ايراني بود که در کشوري ديگر هم کشتي مي‌نوشت. روزنامه معروف و پر تيراژ(حريت ترکيه) به او کارت افتخاري داده بود و لطيف در رقابت‌هاي جهاني 1974 در استانبول، براي اين روزنامه کشتي نوشت.

لطيف ساده و روان و قابل فهم مي‌نوشت. در سراسر مطالب او حتي يک کلمه‌اي که نياز به مراجعه به لغت‌نامه يا فرهنگ لغات داشته باشد وجود نداشت نوشته‌هاي او براي همه قابل فهم بود. لطيف خوش خط و خوانا و بي غلط مي‌نوشت و اين نوع نگارش از دقت و حوصله و البته از اشراف او به ادبيات حکايت مي‌کرد، وي شيرين و پر نغز، شفاف و منطقي، مستند و کامل و دقيق مي‌نوشت.

منوچهر لطيف شجاع بود چه در نوشتن و چه در رفتارها و برخوردهاي روزانه. وي اجازه نمي‌داد کسي پايش را از گليمش درازتر کند و يا حق او را ناديده بگيرد او اجازه نمي‌داد کسي به او زور بگويد و حاضر نبود به کسي هم زور بگويد.

وي يک عمر با عزت زندگي کرد. شايد اگر او هم مثل نان به نرخ روز خورها دلاري و درهمي مي‌گرفت و در جيب مي‌گذاشت و يا بلندگوي تبليغاتي اين و آن مدير مي‌شد و يا اگر شرافت و مردانگي را به مسافرتي مي‌فروخت، چند روزي هم بيشتر عمر مي‌کرد.

ليکن مرگ با عزت را به زندگي ننگين ترجيح داد تا آيندگان و نسل جديد روزنامه نگاري ورزش در ايران الگويي براي شجاع بودن و پاک بودن داشته باشد.