چاپ

خراسان آنلاین - رفتارهای دوگانه مسئولان در شرایطی که ضرورت امید و نشاط در جامعه بیش از هر زمان دیگری در کشور احساس می‌شود، تنها باعث شادی و امیدواری بیش‌تر دشمنان می‌شود.
به گزارش ایسنا- منطقه خراسان، سوت پایان بازی که زده شد، خانه دیگر جای ماندن نبود. باید شادی خود را به نحوی با بقیه تقسیم می‌کردیم. از خانه که بیرون زدیم گویا همه مردم -مرد و زن و پیر و جوان- هم همین حس را داشتند. همه بی‌برنامه به خیابان آمده بودند تا برای بُرد تاریخی کشورشان شادی کنند.
در خیابان هرکس به طریقی می‌خواست شادی خود را با هم‌وطنانش تقسیم کند؛ یکی راهنما می‌زد، دیگری بوق می‌زد، جوانی شیپور می‌نواخت، خانمی دست می‌زد‌، کودکی پرچم می‌گرداند، مردی دست تکان می‌داد و... و وقتی به هم می‌رسیدند با لبخندی بر لب از برد کشورشان می‌گفتند و «ایران» را فریاد می‌زدند.
رفته‌رفته بر تعداد جمعیت افزوده شده و ترافیک خیابان سنگین‌تر می‌شد، با این حال مردم هم‌چنان به خوش‌حالی می‌پرداختند. حتی پلیس‌هایی که آمده بودند تا نظم را بر قرار کرده و امنیت شهروندان را تأمین کنند با این که به اقتضای کارشان محکم و جدی بودند، اما نمی‌توانستند شادمانی خود را کتمان کنند.
در حال عبور از میان شلوغی جمعیت این حرف شهردار به یادم آمد که چندی پیش از آغاز بازی‌های جام جهانی در دیدار با رضا سخندان، داور بین‌المللی فوتبال، از برنامه‌ریزی برای پخش بازی‌های جام جهانی بر روی تلوزیون‌های بزرگ شهری در پارک‌های سطح شهر گفته بود تا مردم فوتبال را دور هم تماشا کنند. با وجود اینکه وعده تقی‌زاده خامسی در شهرهای دیگر کشور هم‌چون اصفهان و همدان اتفاق افتاد و مردم توانستند در فضای باز شهری اولین بازی تیم ملی کشورشان را تماشا کرده و در کنار یک‌دیگر شادمانی کنند و جشن بگیرند و موردی هم پیش نیامد، این اتفاق در مشهد با عدم همکاری مسئولان نیروهای دست‌اندرکار روبه‌رو شد تا به بهانه‌هایی مانند «اطلاع دیرهنگام شهرداری» و «نبود پیش‌بینی‌های انتظامی و امنیتی لازم» این برنامه منتفی شود و مردم بار دیگر از لذت دیدن مسابقه تیمشان در کنار هم محروم شوند و مجبور باشند تنها در فضاهای بسته فوتبال ببینند.
این‌گونه رفتارها در شرایط کنونی کشور که «خستگی» و «ناامیدی» از همه سو به سمت ایرانیان روانه شده و مسئولان نظام در تلاش برای مقابله با آن از ضرورت بروز «نشاط» و «امیدواری» در جامعه دم می‌زنند در تناقض است و تنها نتیجه آن گسترش ناامیدی مردم و شادمانی بیش‌تر دشمنان خواهد بود.
اگر مسابقات جام جهانی در پارک‌های مشهد پخش می‌شد، همه می‌توانستیم شادی خود از پیروزی تیم ملی را در فضایی مناسب جشن بگیریم. اگر ایران- مراکش در پارک‌های سطح شهر پخش می‌شد، خیابان‌های شهر بند نمی‌آمد. اگر مسابقات تیم ملی در پارک‌های شهر پخش می‌شد، جشن مردم به صورت کنترل‌شده برگزار می‌شد و نیازی به بسیج نیروهای پلیس برای تأمین نظم و امنیت شهروندان نبود. اگر...
طفلی به نام شادی، دیریست گم شده ست
با چشم‌های روشن براق
با گیسویی بلند به بالای آرزو
هرکس ازو نشانی دارد ما را کند خبر
این هم نشان ما:
یک سو خلیج فارس
سوی دگر خزر
نیما رهنما، خبرنگار ایسنا- منطقه خراسان
انتهای پیام