چاپ

پیام خراسان - روزنامه آوای خراسان جنوبی روز چهارشنبه 17 مرداد ماه یادداشتی را با عنوان «روزمان مبارک» از هرم پور منتشر کرد.
ادامه مطلب به این شرح است: امسال بیشتر از روزهای خبرنگار تمام این سال ها دلم گرفته است؛ به اندازه ای که حتی دوست ندارم بگویم امروز، روز «خبرنگار» است.
احتمالا باز قرار است این روزها بیشتر از اسم و نام و تصویر خبرنگار، اسم و نام و تصویر مدیرانی بیاید که در طول سال از دیوار کوتاه خبرنگار بالا می روند تا به آنچه می خواهند برسند و امروز و شاید روزهای آینده باز جلسه ای، تقدیری، نامی و هدیه ای تا برای آن مدیران محترم، نانی باشد و برای خبرنگاران، مثل همیشه، بی نامی.
دوست دارم این روزها کمپینی تشکیل شود و همکاران خبرنگارم در اعتراض به آنچه بی تفاوتی مسئولان و مدیران نسبت به خواسته های مردم و فریاد همین خبرنگاران است، از گرفتن هدیه ها و لوح ها و نشان ها و از پذیرفتن تبریک ها خودداری کنند.
دوست دارم روز خبرنگار امسال، روز فریاد بخشی از دردهای مردم جامعه ام باشد که بر سر غفلت ها فرود می آید، دوست دارم امروز، گوش ها شنواتر، چشم ها بیناتر، و زبان ها گویاتر باشند.
هیچ سالی در روزی که روز ماست چنین تلخ ننوشته ام، تلخ نوشتن را به پای تلخ کامی مردم این دیار پای وعده های بی عمل مسئولان بگذارید و تحملش کنید! اصلا چرا می گویم تلخ، بگذارید بگویم از نوشتن می ترسم و بیشتر از ترس، از نوشتنم خجالت می کشم.
خجالت می کشم بنویسم مسئولان استانم به سرطان لاعلاج ندیدن و نشنیدن گرفتار شده اند، خجالت می کشم بنویسم مدیران استانم بیماری واگیر و خطرناک بی تفاوتی نسبت به مشکلات مردم و دردها و رنج هایشان را گرفته اند، خجالت می کشم بنویسم سال هاست گلوی قلمم را پاره کرده ام و جز تزاید بی خیالی های روز افزون چیزی ندیده ام، خجالت می کشم بنویسم بعضی از مدیران استانم آنچه می گویند، نیستند و آنچه می نمایانند، هیچگاه نبوده اند و آنچه ادعایش را می کنند، هیچگاه نخواهند بود.
خجالت می کشم بنویسم که این قلم، هیچ دردی از درد مردمم را آنچنان که باید و شاید دوا نکرد و هیچ گرهی از سگرمه ابروهای به هم فشرده برخی مدیران نالایق استان را باز ننمود.
اگر خوشحالی ام را به پای روز خبرنگار نگذارید، می گویم خوشحالم که در آینده ای نه چندان دور، همین قلم، طناب ِ دار آویختن برخی از مدیران نالایق از بی لیاقتی هایشان خواهد شد، همین قلم صندلی مجازات از زیر پای ده ها متهم به اعدام در پیشگاه وجدان مردم خواهد کشید و همین قلم گرهی بر حلقوم حرام خوری های برخی از مقام های بی درایت خواهد شد.
خوشحالم که نه خبرنگار ”نیویورک تایمز“ و ”دیلی میل“ و ”واشنگتن پست ” و ”وال استریت ژورنال“ و”چاینا دیلی“ و ”دیلی تلگراف“ و ”لس آنجلس تایمز“م، نه دروغ نویس ”آمدنیوز“ و نشخوارهای ابلهانه ی دوستانش، اما سناریوی فریب برخی از شما مدیران نالایق را هم که در همه ی این سالها تلاش کردید تنها دل مشغولی خبرنگاران را بیمه و مسکن و سختی کار و حق الزحمه پایین و امنیت شغلی قلمداد کنید، من و همکاران خبرنگارم خوب شناخته ایم؛ حداقل بهتر از شمایی که بی لیاقتی های شما و غفلت ها و خوش باش هایتان، چنین بلایی بر کشور نازل کرده که اینک شاهدش هستیم.
ما امروز تشنه ی احترامیم، عطشناک جرعه ای آب توجه، و مشتاق به یافتن نقش واقعی خبرنگار و رسالت پیامبر گونه مان. ما سربازان خط مقدم نبرد فرهنگی و فرماندهان پرتوان و پر ابهت میدان جنگ روانی دشمن و فاتحان اول قله ی منزلت واقعی مردم و پیشقراولان بیان دردها و رنج هایشانیم.
9893 * 6054